Huzursuzluk, korku, çaresizlik, yalnızlık, bitkinlik, endişe, anomi: New York’ta pandeminin zirvesini anmak üzere performans sanatçısı Karen Finley, yeni kişisel sergisi “Covid Vortex Anxiety Opera Kitty Kaleidoscope Disco” ile izleyicilerin ilgisini çekiyor. Laurie Beechman Tiyatrosu’ndan bir disko klasiği Don’t Leave Me This Way’in bir karışımına doğru koşarken beyaz bir tehlikeli madde giysisi ve püsküllü bir cerrahi maskeyle büyük giriş. ve 2020’de ön cephe çalışanlarını neşelendiren gibi bir pota vuruşları korosu.
Evet, hala elinde.
1980’lerin sonu ve 1990’ların başındaki kültür savaşları sırasında onu bir alışkanlık haline getiren şok taktiklerini çoktan terk etmiş olsa da, aynı zamanda bir şair ve görsel sanatçı olan Finley, her zamanki gibi hantal ve dağınık olmaya devam ediyor. Sahnede bir “tarif” deneyip plastik bir kovada karıştırarak eski bir Betty Crocker reklamını yönettiği bir sahne özensiz, vahşi bir eski okul enerjisine sahip. En küçük Broadway dışı şovların ruhsuz bir profesyonelliğe sahip olabileceği bir çağda, bu saflık bir sarsıntı gibi geliyor.
Finley’in saplantıları da değişmedi: kurtuluş olarak sanat, kelimelerin çağrıştırıcı gücü, bedenlerimiz üzerindeki aracılık sorunu ve diğer insanlarla iletişim kurmak için çoğu zaman yanlış yönlendirilmiş, çoğu zaman beceriksiz girişimlerimiz. New Yorkluları evde tutan, yalnızca maskeler veya görüntülü görüşmeler yoluyla iletişime izin veren bir salgınla savaşırken nasıl büyük bir gün geçirdiğini görebilirsiniz.
Bu bahar NYC tiyatrosu, müziği ve dansı hakkında daha fazla bilgi
Bir kürsünün arkasında onun metnini okuyan Finley ise sırasıyla tutkulu, alaycı, yalvaran, aptal ve utangaçtır. Etki, ürkütücü vaaz ile harap TED konuşması arasında yarı yolda kalıyor – Finley birkaç yıldır New York Üniversitesi’nde sanat ve kamu politikası profesörü, bu yüzden biraz ince ayar yaptı ama çok fazla değil.
Gösteri, Finley’nin 2016 başkanlık seçimlerinden birkaç ay önce siyaseti ele aldığı “Unicorn Gratitude Mystery” kadar sert değil, ama aynı derecede kızgın. Çünkü yıllar içinde bir şey azalmadıysa, o da onların öfkesidir – pandeminin ilk günlerinde yaşanan tüm ölümlere, ıstırap içindeki bir şehre, sosyal kuralların ve sorumlulukların çöküşüne. Halüsinasyonlu bir bölümde Finley, insanlara maske takmalarını veya takıyorlarsa en azından doğru şekilde takmalarını söyler. “Güzelce söyleyeceğim,” diye ısrar ediyor. Elbette, “güzel” bir sansasyon yaratmak anlamına geliyorsa.
Birkaç bar sonra Finley, arkasında bir kulüpte dans eden erkeklerin videosu oynarken “Disco Inferno” ile dans ediyor. Sinsi bir hareketle, New York’ta AIDS ve koronavirüsün neden olduğu nesiller boyu ölümleri, sömürücü hissetmeyecek kadar hızlı ama yine de kalbi delen çökmekte olan İkiz Kulelere atıfta bulunarak birbirine bağlıyor.
En ilham verici kilise ayinleri gibi, Covid Vortex Anxiety Opera Kitty Kaleidoscope Disco, Finley’in kaybolan yaşamdaki şok ve dehşetten, kişinin vücuduna erişim ve kontrolünden değişim, barış, cesaret ve Aşk için umuda geçerken iyimser bir notla sona eriyor. ve sanat. Her zaman sanat.
Covid Vortex Anksiyete Opera Kitty Kaleydoskop Disko
6 Mayıs’a kadar Manhattan’daki Laurie Beechman Theatre’da. Çalışma süresi: 1 saat 5 dakika.
Evet, hala elinde.
1980’lerin sonu ve 1990’ların başındaki kültür savaşları sırasında onu bir alışkanlık haline getiren şok taktiklerini çoktan terk etmiş olsa da, aynı zamanda bir şair ve görsel sanatçı olan Finley, her zamanki gibi hantal ve dağınık olmaya devam ediyor. Sahnede bir “tarif” deneyip plastik bir kovada karıştırarak eski bir Betty Crocker reklamını yönettiği bir sahne özensiz, vahşi bir eski okul enerjisine sahip. En küçük Broadway dışı şovların ruhsuz bir profesyonelliğe sahip olabileceği bir çağda, bu saflık bir sarsıntı gibi geliyor.
Finley’in saplantıları da değişmedi: kurtuluş olarak sanat, kelimelerin çağrıştırıcı gücü, bedenlerimiz üzerindeki aracılık sorunu ve diğer insanlarla iletişim kurmak için çoğu zaman yanlış yönlendirilmiş, çoğu zaman beceriksiz girişimlerimiz. New Yorkluları evde tutan, yalnızca maskeler veya görüntülü görüşmeler yoluyla iletişime izin veren bir salgınla savaşırken nasıl büyük bir gün geçirdiğini görebilirsiniz.
Bu bahar NYC tiyatrosu, müziği ve dansı hakkında daha fazla bilgi
- Performatif ilerlemecilikle yüzleşmek: Kızılderili oyun yazarı Larissa FastHorse, Broadway’deki ilk çıkışını “kültürel açıdan hassas” bir şov hakkında bir hiciv olan Şükran Günü Oyunu ile yapıyor.
- Şehir dışına taşınmak: Lorraine Hansberry, Oscar Isaac ve Rachel Brosnahan’ın uzun süredir gözden kaçan oyunu The Sign in Sidney Breastein’s Window’da Brooklyn Academy of Music prodüksiyonunda oynadıktan sonra sürpriz bir performans için gösteriyi Broadway’e getiriyor.
- Durdurulamaz: “Chicago” ve “Cabaret”in 96 yaşındaki bestecisi John Kander, 16. Broadway müzikali “New York, New York” ile yepyeni bir başlangıç yapıyor.
- İlham kaynakları: Michael R. Jackson’ın yeni oyunu “Tehlikedeki Beyaz Kız” pembe dizi temaları ve mecazlarına, aşk romanlarına, Lifetime filmlerine ve siyah kız gruplarına dayanıyor.
Bir kürsünün arkasında onun metnini okuyan Finley ise sırasıyla tutkulu, alaycı, yalvaran, aptal ve utangaçtır. Etki, ürkütücü vaaz ile harap TED konuşması arasında yarı yolda kalıyor – Finley birkaç yıldır New York Üniversitesi’nde sanat ve kamu politikası profesörü, bu yüzden biraz ince ayar yaptı ama çok fazla değil.
Gösteri, Finley’nin 2016 başkanlık seçimlerinden birkaç ay önce siyaseti ele aldığı “Unicorn Gratitude Mystery” kadar sert değil, ama aynı derecede kızgın. Çünkü yıllar içinde bir şey azalmadıysa, o da onların öfkesidir – pandeminin ilk günlerinde yaşanan tüm ölümlere, ıstırap içindeki bir şehre, sosyal kuralların ve sorumlulukların çöküşüne. Halüsinasyonlu bir bölümde Finley, insanlara maske takmalarını veya takıyorlarsa en azından doğru şekilde takmalarını söyler. “Güzelce söyleyeceğim,” diye ısrar ediyor. Elbette, “güzel” bir sansasyon yaratmak anlamına geliyorsa.
Birkaç bar sonra Finley, arkasında bir kulüpte dans eden erkeklerin videosu oynarken “Disco Inferno” ile dans ediyor. Sinsi bir hareketle, New York’ta AIDS ve koronavirüsün neden olduğu nesiller boyu ölümleri, sömürücü hissetmeyecek kadar hızlı ama yine de kalbi delen çökmekte olan İkiz Kulelere atıfta bulunarak birbirine bağlıyor.
En ilham verici kilise ayinleri gibi, Covid Vortex Anxiety Opera Kitty Kaleidoscope Disco, Finley’in kaybolan yaşamdaki şok ve dehşetten, kişinin vücuduna erişim ve kontrolünden değişim, barış, cesaret ve Aşk için umuda geçerken iyimser bir notla sona eriyor. ve sanat. Her zaman sanat.
Covid Vortex Anksiyete Opera Kitty Kaleydoskop Disko
6 Mayıs’a kadar Manhattan’daki Laurie Beechman Theatre’da. Çalışma süresi: 1 saat 5 dakika.