Bizi bir Tschokhover eyaletine yaklaştırmak için her hissettiğinde, büyük bir prodüksiyon bize Rus yazarının bizi kırışmasına çekmesi için tuhaf gücünü hatırlatmamızı hatırlatıyor.
Andrew Scott'ın Haberler Jesse Green'in “sıfırlama” olarak tanımladığı Lucille Lortel Tiyatrosu'ndaki “Vanya” nın solo performansı, birçok kişi üzerinde bu etkiye sahip gibi görünüyor.
Benim için Benedict Andrew'un Brooklyn'deki St. Ann's Warehouse'daki “Kiraz Koruması” konusundaki elektriksel tutumu, beni tiyatronun gücünü şaşırtıcı ve şaşırtıcı ve ilham verici hatırlattığım için duygusal ve mutlu bıraktı – ve o gece uykuya dalmaya çalıştığım için arttı.
Kısa bir özet, kız kardeşlerine martıları hakkında bilgi veremeyenler için: “Kirschgarten”, kırık bir ailenin başının beş yıl içinde mülklerini ilk kez ziyaret ettiği ve herkesin sevdiklerinin borçları yenmek için unvanda satılması gerektiği gerçeğiyle yüzleşir.
Genellikle bu anaerkil Ranevskaya parçanın mıknatıs merkezi, bir grande bayan, dünyasının düşüşüyle tüm bir toplumdaki değişiklikleri bulma çabaları. Andrew'un adaptasyonu ve sahnelemesinde Ranevskaya (Nina Hoss, tüm melankolik zarafet ve dekondelen karizma) gerçek bir topluluğun bir parçası gibi hissediyor. Eğer bir sahne yapmazsa, o ve diğer karakterler seyirciye oturur ve süreçleri sakin bir şekilde gözlemler. Yolda evreleme, olduğumuz ve olduğumuz hissini arttırır.
Çehov oyunları neredeyse sonsuz varyasyonlar ve yaklaşımlar için uygundur ve Andrews, Çeknin hemen tanınmanın ötesinde geçen bazı radikal yapısökümlere kıyasla nispeten hafiftir.
İlk bakışta, Andrews sadece her makaleyi (videolar hariç) mevcut kontrol listesine BT yönetmenine entegre etmeye çalıştı: modern giyim ve konuşma, güncellenmiş tartışma noktaları (yüzde 1, iklim değişikliği, sosyal yargı), cinsiyet bükme dökümünün bir ipucu (erkek hizmetkâr hizmetkarın Sarah incelme oyunları).
Yoğun olmayan birkaç interaktif ayrıntı bile var. Bir tiyatro ziyaretçisi kitaplık haline gelir. Ranevskaya'nın kardeşi Gaev (Michael Gould) benden meyve bahçesi için bir ödül vermemi istedi. (Tam açıklama: Mola sırasında Gould, girişimi bir lolipop ile ödüllendirdi.)
Geçen yıl Londra'daki Donmar Warehouse'da ilk çalışan şov, çok heyecan verici tüm unsurları yapıyor. Sanki bir hokkabaz havada birkaç sabun balonunu tutuyormuş gibi: hepsi o kadar kırılgandır ki, her zaman patlayabilirler, ancak yüzmeye devam ediyorlar.
Andrews burada Gillian Anderson (2016) ve Cate Blanchett ve Isabelle Huppert (2014) ile “Hizmetçi” ile “A Streetcar Named Desire” yapımlarında çok daha başarılı.
Örneğin, neredeyse sürekli hareket halinde sahnede olan aktörleri tutar. Seyircinin farklı bölümleriyle yüzleşmek için kendilerini yürürken veya ustaca yeniden konumlandırıyorlar, bu da hikayenin (kısmen stazda bir sosyal sınıf hakkında ironik olduğu) her zaman aktığı izlenimini veriyorlar.
Genel etki bazen shambolic hissediyor. Birisi her zaman hakkında, gülüyor ya da ağlıyor, tutkuyla tartışıyor veya fırtına yapıyor, Warble (aktörlerin Nick Cave ve Will Oldham'ın şarkıları oynadığı diğer şeylerin yanı sıra) veya raydan çıkıyor. Ancak bu kaos son derece kontrollüdür ve çelişkilerinde hala ikna edici olan karakterlerin hizmetinde.
“Ebedi Öğrenci” Trofimov (Daniel Monks) hala o kadar sinir bozucu, örneğin, Ranevskaya ona “bir Killoy, bir çırpma işi, bir ucube” demekten tamamen sorumlu değil. Ama onun net tiradları ziyaret ettiğim havaya taşındı: “Proto-faşist teknoloji-oligarşisi tarafından rehin tutuluyoruz, müstehcen servet biriktirirken, geri kalanımızı körü körüne soyuyoruz, böylece ölü bir gezegende bize uçabilen Mars'a uçabiliyorlar.
Dreist'e gelince, siz Nouveau Riche Lopakhin (Adeel Akhtar), Ranevskaya ona bakabilir, ancak rüzgarın nasıl patladığını da bilir. Ailenin bahçenin bulunduğu açık evler inşa ederek ve kiralayarak para kazanabileceğini öne sürdüğünde, Ranevskaya yokuş yukarı sallıyor. “Turistlerle dolu dachas” diyor. “Üzgünüm, ama ne kabus.”
Akhtar sarılmış enerji ve Hoss'un zarif, ağrılı istifası arasındaki gerilim, şov çatlakının iyi bir bölümünü sunuyor. Bu ülkede en iyi “Tár” ve “Vatan” için bilinen bir Alman aktris olan Hoss, ancak 2018'de St. Ann'de Reims'e geri dönen sterlin aşamalarıyla, geri çekilen tereddütlü bir figür sunuyor gibi görünüyor. Belki de bu Ranevskaya duyguları göstermek için çok emperyal veya ailesinin durumunun gerçekliğine çok karşı geçirimsizdir.
Ayrıca değil, sonuçta tanıyoruz. Bir noktada, Kagani Paul Moonlight X Byler Jackson tarafından oynanan evsiz bir Bengel, Wanders ve mülkü kesmeyi ve para için de istiyor. Çocuk John Prince “Montgomery Meleği” diyor ve sonunda hıçkırık bir Ranevskaya ile karşı karşıya. “Sadece bana tutabileceğim bir tane ver”, metinler gidiyor. Dünyanız çöktüğünde ne tutacak? Bu yıl bu yıl sahnede olan herkes kadar aşkın.
Kiraz Bahçesi
27 Nisan'a kadar Brooklyn'deki St. Ann's Warehouse'da; Stannswarehouse.org. Süre: 2 saat 50 dakika.
Andrew Scott'ın Haberler Jesse Green'in “sıfırlama” olarak tanımladığı Lucille Lortel Tiyatrosu'ndaki “Vanya” nın solo performansı, birçok kişi üzerinde bu etkiye sahip gibi görünüyor.
Benim için Benedict Andrew'un Brooklyn'deki St. Ann's Warehouse'daki “Kiraz Koruması” konusundaki elektriksel tutumu, beni tiyatronun gücünü şaşırtıcı ve şaşırtıcı ve ilham verici hatırlattığım için duygusal ve mutlu bıraktı – ve o gece uykuya dalmaya çalıştığım için arttı.
Kısa bir özet, kız kardeşlerine martıları hakkında bilgi veremeyenler için: “Kirschgarten”, kırık bir ailenin başının beş yıl içinde mülklerini ilk kez ziyaret ettiği ve herkesin sevdiklerinin borçları yenmek için unvanda satılması gerektiği gerçeğiyle yüzleşir.
Genellikle bu anaerkil Ranevskaya parçanın mıknatıs merkezi, bir grande bayan, dünyasının düşüşüyle tüm bir toplumdaki değişiklikleri bulma çabaları. Andrew'un adaptasyonu ve sahnelemesinde Ranevskaya (Nina Hoss, tüm melankolik zarafet ve dekondelen karizma) gerçek bir topluluğun bir parçası gibi hissediyor. Eğer bir sahne yapmazsa, o ve diğer karakterler seyirciye oturur ve süreçleri sakin bir şekilde gözlemler. Yolda evreleme, olduğumuz ve olduğumuz hissini arttırır.
Çehov oyunları neredeyse sonsuz varyasyonlar ve yaklaşımlar için uygundur ve Andrews, Çeknin hemen tanınmanın ötesinde geçen bazı radikal yapısökümlere kıyasla nispeten hafiftir.
İlk bakışta, Andrews sadece her makaleyi (videolar hariç) mevcut kontrol listesine BT yönetmenine entegre etmeye çalıştı: modern giyim ve konuşma, güncellenmiş tartışma noktaları (yüzde 1, iklim değişikliği, sosyal yargı), cinsiyet bükme dökümünün bir ipucu (erkek hizmetkâr hizmetkarın Sarah incelme oyunları).
Yoğun olmayan birkaç interaktif ayrıntı bile var. Bir tiyatro ziyaretçisi kitaplık haline gelir. Ranevskaya'nın kardeşi Gaev (Michael Gould) benden meyve bahçesi için bir ödül vermemi istedi. (Tam açıklama: Mola sırasında Gould, girişimi bir lolipop ile ödüllendirdi.)
Geçen yıl Londra'daki Donmar Warehouse'da ilk çalışan şov, çok heyecan verici tüm unsurları yapıyor. Sanki bir hokkabaz havada birkaç sabun balonunu tutuyormuş gibi: hepsi o kadar kırılgandır ki, her zaman patlayabilirler, ancak yüzmeye devam ediyorlar.
Andrews burada Gillian Anderson (2016) ve Cate Blanchett ve Isabelle Huppert (2014) ile “Hizmetçi” ile “A Streetcar Named Desire” yapımlarında çok daha başarılı.
Örneğin, neredeyse sürekli hareket halinde sahnede olan aktörleri tutar. Seyircinin farklı bölümleriyle yüzleşmek için kendilerini yürürken veya ustaca yeniden konumlandırıyorlar, bu da hikayenin (kısmen stazda bir sosyal sınıf hakkında ironik olduğu) her zaman aktığı izlenimini veriyorlar.
Genel etki bazen shambolic hissediyor. Birisi her zaman hakkında, gülüyor ya da ağlıyor, tutkuyla tartışıyor veya fırtına yapıyor, Warble (aktörlerin Nick Cave ve Will Oldham'ın şarkıları oynadığı diğer şeylerin yanı sıra) veya raydan çıkıyor. Ancak bu kaos son derece kontrollüdür ve çelişkilerinde hala ikna edici olan karakterlerin hizmetinde.
“Ebedi Öğrenci” Trofimov (Daniel Monks) hala o kadar sinir bozucu, örneğin, Ranevskaya ona “bir Killoy, bir çırpma işi, bir ucube” demekten tamamen sorumlu değil. Ama onun net tiradları ziyaret ettiğim havaya taşındı: “Proto-faşist teknoloji-oligarşisi tarafından rehin tutuluyoruz, müstehcen servet biriktirirken, geri kalanımızı körü körüne soyuyoruz, böylece ölü bir gezegende bize uçabilen Mars'a uçabiliyorlar.
Dreist'e gelince, siz Nouveau Riche Lopakhin (Adeel Akhtar), Ranevskaya ona bakabilir, ancak rüzgarın nasıl patladığını da bilir. Ailenin bahçenin bulunduğu açık evler inşa ederek ve kiralayarak para kazanabileceğini öne sürdüğünde, Ranevskaya yokuş yukarı sallıyor. “Turistlerle dolu dachas” diyor. “Üzgünüm, ama ne kabus.”
Akhtar sarılmış enerji ve Hoss'un zarif, ağrılı istifası arasındaki gerilim, şov çatlakının iyi bir bölümünü sunuyor. Bu ülkede en iyi “Tár” ve “Vatan” için bilinen bir Alman aktris olan Hoss, ancak 2018'de St. Ann'de Reims'e geri dönen sterlin aşamalarıyla, geri çekilen tereddütlü bir figür sunuyor gibi görünüyor. Belki de bu Ranevskaya duyguları göstermek için çok emperyal veya ailesinin durumunun gerçekliğine çok karşı geçirimsizdir.
Ayrıca değil, sonuçta tanıyoruz. Bir noktada, Kagani Paul Moonlight X Byler Jackson tarafından oynanan evsiz bir Bengel, Wanders ve mülkü kesmeyi ve para için de istiyor. Çocuk John Prince “Montgomery Meleği” diyor ve sonunda hıçkırık bir Ranevskaya ile karşı karşıya. “Sadece bana tutabileceğim bir tane ver”, metinler gidiyor. Dünyanız çöktüğünde ne tutacak? Bu yıl bu yıl sahnede olan herkes kadar aşkın.
Kiraz Bahçesi
27 Nisan'a kadar Brooklyn'deki St. Ann's Warehouse'da; Stannswarehouse.org. Süre: 2 saat 50 dakika.
