Ariana DeBose, Tony sunucusu olarak üçüncü kez sahneye çıkışına mikrofon düşüşüyle son verdi. Aksi takdirde dünkü tören her şey ve neredeyse herkes için bir ilkti. Oyunculuk kategorilerindeki sekiz kazananın tümü ilk ödüllerini evlerine götürdü. (Bunun Jonathan Groff'un ilk galibiyeti olması nasıl mümkün olabilir?) Broadway'de ilk kez sahneye çıkan oyun yazarı David Adjmi, “Stereophonic” ile kazandı ve aynı zamanda Tony ödüllü yeni oyuncu olan yönetmen Daniel Aukin de kazandı. Danya Taymor, ilk galibiyeti olan “The Outsiders” filmiyle en iyi müzikal yönetmenlik ödülünü aldı. (“The Outsiders” da en iyi müzikal ödülünü kazandı.) Sessiz ve dengeli bir akşamda, diğer ödüller aday gösterilen birçok program arasında dağıtıldı: “Stereophonic”, “The Outsiders”, “Appropriate” ve zekice yeniden tasarlanmış “Merrily We”. “Roll Again” ana ödülleri evine götürdü. İşte inişler ve çıkışlar: Bir dakika, merdivenlerdeki Jay-Z mi? – merasim.
Bu bir gösteri
Yapımcılar ve yönetmen aynıydı ancak bu yılki gösterinin büyük bir kısmı önceki yıllara göre büyük bir gelişme gösterdi. Hız daha hızlıydı: Ana program zamanında, ön gösteri ise daha erken sona erdi. Diyalog daha vakurdu: anlamsız gevezelik ya da duygusal tanıtımlar yoktu. Geçişler daha akıcıydı: Setler kamera önünde canlı olarak yeniden inşa edildi, bu da zamandan tasarruf sağladı ve bize tiyatronun gerçekte nasıl çalıştığını gösterdi. Ve gösterileri ödül kazandığında sahneyi dolduran yatırımcılar (hiç hoş bir görüntü değil ve üstelik bir trafik sorunu), alternatif bir evrene sürgün edildiler ve video yoluyla ışınlandılar. Tüm bunlar, gösterinin daha iyi bir eğlence sunmasına ve aynı zamanda düşünceliliğe ve baş dönmesine ve her ikisine de yer bırakmasına olanak tanıdı. Uzun zamandır ilk kez TV'deki Broadway, tanıdığım Broadway'e benziyordu. JESSE YEŞİL
Neil Patrick Harris yılları, Tony televizyon yayınlarının açılış rakamları için çıtayı yüksek tuttu ve bu yılki girişim, “bu parti senin için” vaktinden önce vaat edilen gergin bir vodvil taklidi, kuru büyüyü sona erdirmedi. Tony'ler, Alicia Keys ve Jay-Z'nin yer aldığı gecenin en güçlü performansı olan “Hell's Kitchen”dan “Empire State of Mind” ile daha iyi bir açılış yapabilirdi. Ya da daha cüretkar olmasa da daha iyisi: Kameraya ustalıkla yönlendirilen ve Eddie Redmayne'in çılgın karizmasıyla dolu olan “Kabare”den “Hoş Geldiniz”. SCOTT HELLER
Üçüncü kez cazibe
Olağanüstü yeteneğe sahip minyon bir sanatçı olan Kara Young, 2022'de “Clyde's”, 2023'te “Cost of Living” ve bu yıl “Purlie Victorious” dallarında art arda üç yıl Tony ödülüne aday gösterilen ilk Siyah sanatçı oldu. Son filmde, her zaman altından kalpli bir entrikacı olan Lutiebelle Gussie Mae Jenkins rolündeki önlenemez rolüyle yardımcı kadın oyuncu ödülünü kazandı. Young, kabul konuşmasında Lutiebelle'i hayatını riske atan ve kazanan bir karakter olarak tanıdı. Young, “O bunu hak ediyor” dedi. “Ve hepimiz bunu hak ediyoruz.” ALEXIS SOLOSKI
Sıradışı moda
Brooke Shields, Lincoln Center'ın dışındaki kırmızı halıda güneşli bir elbise ve uyumlu bir çift lastik ördek sarısı Crocs ayakkabıyla yuvarlanırken çıtayı yükseltti. (“Ayak resimleri daha iyi olmak üzere…çift ayak parmağı ameliyatı,” diye Instagram'da bir gün önce paylaşım yapmıştı.) Sonra “Uygun” ödülünü kazanan, ağustosböceği broşlu bir kravat takan oyun yazarı Branden Jacobs-Jenkins vardı. , yapımın korkutucu motiflerinden birine selam. Mor bir pantolon giyen Hillary Clinton'u da unutmayalım mı? Hayır: “Suffs” oyuncu kadrosunun (Clinton dizinin yapımcılarından biridir) performansını tanıtmak amacıyla sahneye çıkması için beyaz ve altın renkli bir kaftan tercih etti. SARAH BAHR
Alanı bil, alanı göster
Tiyatrocuları canlı izleyici karşısına çıkarın ve onları irade oda için oyna. İşte böyle yapılmışlar. Ancak Tony'lerdeki kameralar garip bir şekilde buna hazırlıksız görünüyordu. Sahnede biri onlardan bahsettiğinde seyirciler arasındaki film yıldızlarını mükemmel bir şekilde tanıyabiliyorlardı, ancak adı geçen diğer önemli sanatçıları fark etmiyor gibi görünüyorlardı. “An Enemy of the People” filmiyle en iyi erkek oyuncu ödülünü kazanan Jeremy Strong, kabul konuşmasında dizinin yönetmeni Sam Gold ve uyarlamacı Amy Herzog'a hitap ettiğinde, bir kameranın onları göstermesi çok zaman aldı. Aktör Will Brill, altı “Stereofoni” meslektaşından seyircilerin arasında ayağa kalkmalarını istediğinde, bir şekilde sadece dört tanesini gördük. Koreograf Justin Peck, “Illinoise”da işbirlikçisi olan oyun yazarı Jackie Sibblies Drury'ye teşekkür ettiğinde ona hiç düşünmeden bakan bir kamera yoktu. Tuhaf görünüyordu. Daha da kötüsü, tiyatronun kendisi hakkında bir bilgisizlik gibi görünüyordu, çünkü işin çoğu insanları bir odada bir araya getirmekle ilgiliydi ve Tony'ler içeriden birinin oyunu olduğundan, mesele oradaki herkesin kim olduğunu bilmekle ilgiliydi. LAURA COLLINS HUGHES
Vaaz veriyorum!
Eğlence ödülleri gösterileri genellikle iyi yazılmış konuşmalar için bir fırsat değildir. Ancak gösterinin açılış gösterisi sırasında üç başarılı şovmen, çağrıları hakkında anlamlı ve dokunaklı bir şekilde konuştu. İlk olarak yönetmen George C. Wolfe, kimlik politikalarıyla sınırlandırılmayan bir sanat vizyonunun ana hatlarını çizdi ve ailesinden, doğduğunuz kültürü onurlandırmanın diğer insanlarla bağlantı kuramayacağınız anlamına gelmediğini öğrendiğini söyledi. Daha sonra yönetmen Jack O'Brien tiyatrodaki meslektaşlarına sanat yapmanın zor bir yol ama bir seçim olduğunu söyledi: “Kimsenin bizden bunu yapmamızı istemediği hiç aklına geldi mi?” Ve Billy Porter şu sonuca vardı: Vaiz, popüler bir İncil ayetinde tiyatronun değişim yaratma gücüne ilişkin mükemmel kelimeleri bularak: “Çünkü Tanrı bize korku ruhu vermedi” dedi, “ama güç, sevgi ve iç ses.” JESSE YEŞİL
Sonsuza kadar hatırlanacak “Neşeli” bir canlanma
İlklerle dolu bir sezonda, her şeyi bir kez bile yakalamak zordu. Ama bazen bir program size o kadar dokunur ki onu izlemenin bir yolunu bulursunuz, yani… beş kez. (Ve dürüst olalım, sayıyorum.) Bu yıl benim için o program “Merrily We Roll Along”du ve oyuncu kadrosunun “Old Friends”in yayın sırasındaki duygusal performansı bana sürekli geri döndüğüm şeyin hoş bir hatırlatıcısıydı. Geri getirildi: Jonathan Groff, Daniel Radcliffe ve Lindsay Mendez'e duyulan şüphe götürmez hayranlık ve Stephen Sondheim'ın zengin müziği büyük bir özenle yeniden canlandı. NANCY COLEMAN
Şehir merkezinden şehir yıldızına
En iyi Broadway oyuncularını onurlandıran Tony'ler, Broadway dışında büyüyen oyun yazarlarını ve yönetmenleri onurlandırdı. “Stereophonic” ödülünü kazanan oyun yazarı David Adjmi, onlarca yılını şehir merkezinde cesur, korkusuz oyunlar yaratmak için harcadı; tam da “Stereophonic”in yönetmeni Daniel Aukin'in Soho Rep'in sanat yönetmeni olarak savunduğu türden oyunlar. En iyi canlandırma ödülünü alan “Appropriate”in yazarı Branden Jacobs-Jenkins, kariyerine Public Theatre'ın gençlik grubunda başlarken, “The Outsiders”ın kazananı Danya Taymor da Flea'de yönetmen olarak dişlerini kesti. Bu yerel kahramanların daha büyük sahnelere çıktığını görmek çok güzel ve onların onurlandırıldığını görmek büyük bir gurur kaynağı. ALEXIS SOLOSKI
Kağıt izi
Hiçbir şey bir ödül gösterisi izleyicisini, yarı buruşuk, el yazısıyla yazılmış bir konuşma için çantasını veya göğüs cebini karıştıran bir kazanandan daha fazla korkutamaz. Bu, dün gece tekrar tekrar olmuş gibi görünüyordu, ancak mırıldanarak aramaya ve tuhaf göz kırpmalara yol açmak yerine, Jonathan Groff, Sarah Paulson ve Maleah Joi Moon gibi ödüle layık görülen kişilere, güzel ifadelerle yazılmış, içten konuşmaları soğukkanlılıkla okuma şansı verdi. (Dipnot: Billy Porter ve Kecia Lewis gibi akıllı telefon okuyucuları da bunu yaptı.) SCOTT HELLER
Görmek için asla geç değildir
Kecia Lewis, Müzikal Dalında En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu ödülünü kazandıktan sonra sahneye çıktığında yüzü gülüyordu: Bu galibiyet, Broadway'deki ilk çıkışıyla (18 yaşında) “Dreamgirls” müzikaliyle başlayan 40 yıllık kariyerini tamamlıyor. Lewis, Alicia Keys müzikali “Hell's Kitchen”da ilham verici bir piyano öğretmeni rolüyle kazandı; bu filmde ilk perdenin sonunu söyleyen “Perfect Way to Die”, polis vahşeti ve siyah insanlara karşı ırkçılığı konu alan nefes kesici bir baladdı. Amerika. Pazar gecesi, telefonundaki tebrik mesajları yağmurunu savuşturdu (“Arkadaşlar, bana mesaj atmayı bırakın!” dedi) ve konuşmasında dokunaklı tavsiyelerde bulundu: “Sesimi duyabilen herkese şunu söylüyorum: Pes etmeyin. ” SARAH BAHR
Bu bir gösteri
Yapımcılar ve yönetmen aynıydı ancak bu yılki gösterinin büyük bir kısmı önceki yıllara göre büyük bir gelişme gösterdi. Hız daha hızlıydı: Ana program zamanında, ön gösteri ise daha erken sona erdi. Diyalog daha vakurdu: anlamsız gevezelik ya da duygusal tanıtımlar yoktu. Geçişler daha akıcıydı: Setler kamera önünde canlı olarak yeniden inşa edildi, bu da zamandan tasarruf sağladı ve bize tiyatronun gerçekte nasıl çalıştığını gösterdi. Ve gösterileri ödül kazandığında sahneyi dolduran yatırımcılar (hiç hoş bir görüntü değil ve üstelik bir trafik sorunu), alternatif bir evrene sürgün edildiler ve video yoluyla ışınlandılar. Tüm bunlar, gösterinin daha iyi bir eğlence sunmasına ve aynı zamanda düşünceliliğe ve baş dönmesine ve her ikisine de yer bırakmasına olanak tanıdı. Uzun zamandır ilk kez TV'deki Broadway, tanıdığım Broadway'e benziyordu. JESSE YEŞİL
Neil Patrick Harris yılları, Tony televizyon yayınlarının açılış rakamları için çıtayı yüksek tuttu ve bu yılki girişim, “bu parti senin için” vaktinden önce vaat edilen gergin bir vodvil taklidi, kuru büyüyü sona erdirmedi. Tony'ler, Alicia Keys ve Jay-Z'nin yer aldığı gecenin en güçlü performansı olan “Hell's Kitchen”dan “Empire State of Mind” ile daha iyi bir açılış yapabilirdi. Ya da daha cüretkar olmasa da daha iyisi: Kameraya ustalıkla yönlendirilen ve Eddie Redmayne'in çılgın karizmasıyla dolu olan “Kabare”den “Hoş Geldiniz”. SCOTT HELLER
Üçüncü kez cazibe
Olağanüstü yeteneğe sahip minyon bir sanatçı olan Kara Young, 2022'de “Clyde's”, 2023'te “Cost of Living” ve bu yıl “Purlie Victorious” dallarında art arda üç yıl Tony ödülüne aday gösterilen ilk Siyah sanatçı oldu. Son filmde, her zaman altından kalpli bir entrikacı olan Lutiebelle Gussie Mae Jenkins rolündeki önlenemez rolüyle yardımcı kadın oyuncu ödülünü kazandı. Young, kabul konuşmasında Lutiebelle'i hayatını riske atan ve kazanan bir karakter olarak tanıdı. Young, “O bunu hak ediyor” dedi. “Ve hepimiz bunu hak ediyoruz.” ALEXIS SOLOSKI
Sıradışı moda
Brooke Shields, Lincoln Center'ın dışındaki kırmızı halıda güneşli bir elbise ve uyumlu bir çift lastik ördek sarısı Crocs ayakkabıyla yuvarlanırken çıtayı yükseltti. (“Ayak resimleri daha iyi olmak üzere…çift ayak parmağı ameliyatı,” diye Instagram'da bir gün önce paylaşım yapmıştı.) Sonra “Uygun” ödülünü kazanan, ağustosböceği broşlu bir kravat takan oyun yazarı Branden Jacobs-Jenkins vardı. , yapımın korkutucu motiflerinden birine selam. Mor bir pantolon giyen Hillary Clinton'u da unutmayalım mı? Hayır: “Suffs” oyuncu kadrosunun (Clinton dizinin yapımcılarından biridir) performansını tanıtmak amacıyla sahneye çıkması için beyaz ve altın renkli bir kaftan tercih etti. SARAH BAHR
Alanı bil, alanı göster
Tiyatrocuları canlı izleyici karşısına çıkarın ve onları irade oda için oyna. İşte böyle yapılmışlar. Ancak Tony'lerdeki kameralar garip bir şekilde buna hazırlıksız görünüyordu. Sahnede biri onlardan bahsettiğinde seyirciler arasındaki film yıldızlarını mükemmel bir şekilde tanıyabiliyorlardı, ancak adı geçen diğer önemli sanatçıları fark etmiyor gibi görünüyorlardı. “An Enemy of the People” filmiyle en iyi erkek oyuncu ödülünü kazanan Jeremy Strong, kabul konuşmasında dizinin yönetmeni Sam Gold ve uyarlamacı Amy Herzog'a hitap ettiğinde, bir kameranın onları göstermesi çok zaman aldı. Aktör Will Brill, altı “Stereofoni” meslektaşından seyircilerin arasında ayağa kalkmalarını istediğinde, bir şekilde sadece dört tanesini gördük. Koreograf Justin Peck, “Illinoise”da işbirlikçisi olan oyun yazarı Jackie Sibblies Drury'ye teşekkür ettiğinde ona hiç düşünmeden bakan bir kamera yoktu. Tuhaf görünüyordu. Daha da kötüsü, tiyatronun kendisi hakkında bir bilgisizlik gibi görünüyordu, çünkü işin çoğu insanları bir odada bir araya getirmekle ilgiliydi ve Tony'ler içeriden birinin oyunu olduğundan, mesele oradaki herkesin kim olduğunu bilmekle ilgiliydi. LAURA COLLINS HUGHES
Vaaz veriyorum!
Eğlence ödülleri gösterileri genellikle iyi yazılmış konuşmalar için bir fırsat değildir. Ancak gösterinin açılış gösterisi sırasında üç başarılı şovmen, çağrıları hakkında anlamlı ve dokunaklı bir şekilde konuştu. İlk olarak yönetmen George C. Wolfe, kimlik politikalarıyla sınırlandırılmayan bir sanat vizyonunun ana hatlarını çizdi ve ailesinden, doğduğunuz kültürü onurlandırmanın diğer insanlarla bağlantı kuramayacağınız anlamına gelmediğini öğrendiğini söyledi. Daha sonra yönetmen Jack O'Brien tiyatrodaki meslektaşlarına sanat yapmanın zor bir yol ama bir seçim olduğunu söyledi: “Kimsenin bizden bunu yapmamızı istemediği hiç aklına geldi mi?” Ve Billy Porter şu sonuca vardı: Vaiz, popüler bir İncil ayetinde tiyatronun değişim yaratma gücüne ilişkin mükemmel kelimeleri bularak: “Çünkü Tanrı bize korku ruhu vermedi” dedi, “ama güç, sevgi ve iç ses.” JESSE YEŞİL
Sonsuza kadar hatırlanacak “Neşeli” bir canlanma
İlklerle dolu bir sezonda, her şeyi bir kez bile yakalamak zordu. Ama bazen bir program size o kadar dokunur ki onu izlemenin bir yolunu bulursunuz, yani… beş kez. (Ve dürüst olalım, sayıyorum.) Bu yıl benim için o program “Merrily We Roll Along”du ve oyuncu kadrosunun “Old Friends”in yayın sırasındaki duygusal performansı bana sürekli geri döndüğüm şeyin hoş bir hatırlatıcısıydı. Geri getirildi: Jonathan Groff, Daniel Radcliffe ve Lindsay Mendez'e duyulan şüphe götürmez hayranlık ve Stephen Sondheim'ın zengin müziği büyük bir özenle yeniden canlandı. NANCY COLEMAN
Şehir merkezinden şehir yıldızına
En iyi Broadway oyuncularını onurlandıran Tony'ler, Broadway dışında büyüyen oyun yazarlarını ve yönetmenleri onurlandırdı. “Stereophonic” ödülünü kazanan oyun yazarı David Adjmi, onlarca yılını şehir merkezinde cesur, korkusuz oyunlar yaratmak için harcadı; tam da “Stereophonic”in yönetmeni Daniel Aukin'in Soho Rep'in sanat yönetmeni olarak savunduğu türden oyunlar. En iyi canlandırma ödülünü alan “Appropriate”in yazarı Branden Jacobs-Jenkins, kariyerine Public Theatre'ın gençlik grubunda başlarken, “The Outsiders”ın kazananı Danya Taymor da Flea'de yönetmen olarak dişlerini kesti. Bu yerel kahramanların daha büyük sahnelere çıktığını görmek çok güzel ve onların onurlandırıldığını görmek büyük bir gurur kaynağı. ALEXIS SOLOSKI
Kağıt izi
Hiçbir şey bir ödül gösterisi izleyicisini, yarı buruşuk, el yazısıyla yazılmış bir konuşma için çantasını veya göğüs cebini karıştıran bir kazanandan daha fazla korkutamaz. Bu, dün gece tekrar tekrar olmuş gibi görünüyordu, ancak mırıldanarak aramaya ve tuhaf göz kırpmalara yol açmak yerine, Jonathan Groff, Sarah Paulson ve Maleah Joi Moon gibi ödüle layık görülen kişilere, güzel ifadelerle yazılmış, içten konuşmaları soğukkanlılıkla okuma şansı verdi. (Dipnot: Billy Porter ve Kecia Lewis gibi akıllı telefon okuyucuları da bunu yaptı.) SCOTT HELLER
Görmek için asla geç değildir
Kecia Lewis, Müzikal Dalında En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu ödülünü kazandıktan sonra sahneye çıktığında yüzü gülüyordu: Bu galibiyet, Broadway'deki ilk çıkışıyla (18 yaşında) “Dreamgirls” müzikaliyle başlayan 40 yıllık kariyerini tamamlıyor. Lewis, Alicia Keys müzikali “Hell's Kitchen”da ilham verici bir piyano öğretmeni rolüyle kazandı; bu filmde ilk perdenin sonunu söyleyen “Perfect Way to Die”, polis vahşeti ve siyah insanlara karşı ırkçılığı konu alan nefes kesici bir baladdı. Amerika. Pazar gecesi, telefonundaki tebrik mesajları yağmurunu savuşturdu (“Arkadaşlar, bana mesaj atmayı bırakın!” dedi) ve konuşmasında dokunaklı tavsiyelerde bulundu: “Sesimi duyabilen herkese şunu söylüyorum: Pes etmeyin. ” SARAH BAHR