Joshua Harmon'un harika yapılandırılmış yeni oyununun başında “Bir Dünyaya Sahip Olduk” Josh (Andrew Barth Feldman tarafından oynanan), sahnenin bir köşesinde bir masada mekanik bir kurşun kalemle bir not defterinde dar ve karalamalarda küçük. O anda Nana – ölmekte olan Nana, spesifik olmak – bir istekle sahnede görünür. Torunu yazması gereken bir oyun için bir fikri var, ailesi hakkında “Virginia Woolf'tan korkan” tarzı iş.
Manhattan Tiyatro Kulübü'nün II. Aşama'nın samimi mahzen benzeri New York aşamasında gördüğümüz parça, dramatistin büyükannesinin isteğine verdiği yanıt. Nana'nın sorduğu kadar vitriolik değil, ama Ki Uzun vadeli kızgınlığın ve bir ailenin zorlu dinamiklerinin çok atanabilir bir şekilde açılması, özellikle de hayatındaki iki merkezi kadın, annesi ve büyükannesi arasında. Burada kötülük varsa, gerçeğin karmaşık, genellikle malign doğasıdır.
“Biz Bir Dünyamız vardı”, Josh'un annesi ve büyükannesi ile ilgili olarak çocukluğunun ve yetişkin yaşamının dikkate değer olayları yoluyla seyirciyi yönlendirmek için dördüncü duvarı kırdığı bir anıttır. Oyun, hayatının sonunda Josh ve Nana arasında bir telefon görüşmesi ile başlasa da, “Medea” yı görmek için onu tiyatroya getiren eksantrik bir manhattan olan büyükannesi Renee (Joanna Gleason) ile açıklamak için kronolojik olarak geri atlıyor. Filmleri ücretsiz olarak yakalamak için ücretsiz olarak gizlice girer ve düzenli olarak Met Müzesi'ni ziyaret edersiniz. Büyükannesine tiyatroda gelecekteki çağrısını bulmasına yardımcı olmak için atfeder. Ancak Renee hakkında bir sır keşfetmesi uzun sürmez: O, Omzunda sert bir avukat olan Josh'un annesi Ellen (Jeanine Serralles) arasında yıllarca düşmanlığın kaynağı olan bir alkoliktir.
“Bir dünyamız vardı” yavaş yavaş geri dönerken ve biraz çalışıyor, Renee'nin düşüşü ve ölümü, bir şekilde öngörülebilir veya hatta doğrusal olmasa da. Josh, hikayeyi giderken hatırlar ve akıllıca gözden geçirir ve Renee ve Ellen sadece tarihinde, hikayesi boyunca manipüle eden bebekler olarak değil, aynı zamanda kendi görüşlerini (genellikle, komik, pahasına) ifade eden ve etkinlikler için bakış açılarını sunmak için yüklenen özerk karakterler olarak görünürler.
Harmon'un senaryosu, kaç çağdaş anının olabileceği gibi didaktik veya güvenle sükütücü hissetmez. Birçok dezavantajlı duygusal perspektifle ve hareketli parçalara sahip bir hikaye ile aynı zamanda dürüstlük hissi arasında etkileyici bir denge. Sadece uzmanlıkta dürüstlük demek istemiyorum – ancak uyumlu tarihte doğrulanabilir biyografik gerçekler ve biraz emilen bir materyal karakterler ve olaylar için bir gravitas ile sonuçlanıyor. Duygusal şeffaflık, sevgi ve kızgınlığın gerçek karışımı ve tüm ilişkileri, özellikle bir aile içindeki kişileri tanımlayan belirsizlikler ve şüpheler anlamında dürüstlüğüm.
Senaryo, Harmon'un hayatının birkaç dönemini başarıyla özetlese ve annesinin ve büyükannesinin kişiliğinin tuhaflıklarını ve özel özelliklerini kaydetmesine rağmen, performanslar malzemeye gerçekten ekstra duygusal ağırlığını veriyor. Karanlık bir mizah anlayışı, dekore edilmiş Fransız mobilyaları sevgisi ve açıklanamayan bir sahte-İngiliz aksanı olan New York yerlisi olan Renee olarak Gleason'a aşık olması 15 dakikadan az sürer. Ve Serralles 'Ellen, en savunmacı ve özeti olduğunda en gerçek hissediyor, ancak figürün daha açık anları hala ortaya çıkıyor.
“Sevgili Evan Hansen” de sahnede başlık rolünü oynayan ve 2023'te Jennifer Lawrence'a “Sabit Feents” filminde oynayan Feldman, rahatsız edici ve ciddi, dramanın ortasında rahatsız edici, ama her zaman sevdiklerine açıklık ve görünümle bakmaya çalışıyor. Küçük itici güç, masum oynarken, alışılmadık Nana ile masum oynarken, kitlesel oynarken, hala kayıp olsa da, hala birkaç ünlü parçanın yazarlarını kaybetmiş olan kendiliğinden gelen Feldman için iyi çalışıyor.
Gezi Cullman'ın ayrılmış yönü ve John Lee Beattys benzer şekilde sadece Bones set tasarımı (bir masa, bir pikap, iki bez aşk koltuğu, bazı metal sandalyeler) aktörlere ve malzemeye odaklanmayı sağlarken, Ben Stanton'un aydınlatması tarihin arka planında ani anahtara işaret etmek için ince bir yol sunar.
Harmon'un senaryosu ilişkilerini ve deneyimlerini o kadar otantik olarak yaratır ki, sadece kısmen incelenen küçük anlatı kırışıklıkları ve ikincil karakterlerden daha fazlasını istiyorlar.
“Bir dünyamız vardı” ın sevimli sürprizi sadece onun kişisel nostaljisi değil, aynı zamanda daha evrensel bir şeydir: Josh sadece ilişkilerinin veya çocukluğunun bazı dönemlerini büyükannesiyle yaslamakla kalmaz; Çevrenin veya demokrasinin aciliyetini hissetmeden bir süre önce New York gençliğinin zamanını yas tutuyor. “Bir dünyamız vardı” tam olarak Nana'nın talep ettiği tartışmalı drama değil, ama çok daha şefkatli ve gerçek bir şey.
Bir dünyamız vardı
27 Nisan'a kadar Manhattan New York Şehir Merkezi'nde; Manhatantheatreclub.com. Süre: 1 saat 40 dakika.
Manhattan Tiyatro Kulübü'nün II. Aşama'nın samimi mahzen benzeri New York aşamasında gördüğümüz parça, dramatistin büyükannesinin isteğine verdiği yanıt. Nana'nın sorduğu kadar vitriolik değil, ama Ki Uzun vadeli kızgınlığın ve bir ailenin zorlu dinamiklerinin çok atanabilir bir şekilde açılması, özellikle de hayatındaki iki merkezi kadın, annesi ve büyükannesi arasında. Burada kötülük varsa, gerçeğin karmaşık, genellikle malign doğasıdır.
“Biz Bir Dünyamız vardı”, Josh'un annesi ve büyükannesi ile ilgili olarak çocukluğunun ve yetişkin yaşamının dikkate değer olayları yoluyla seyirciyi yönlendirmek için dördüncü duvarı kırdığı bir anıttır. Oyun, hayatının sonunda Josh ve Nana arasında bir telefon görüşmesi ile başlasa da, “Medea” yı görmek için onu tiyatroya getiren eksantrik bir manhattan olan büyükannesi Renee (Joanna Gleason) ile açıklamak için kronolojik olarak geri atlıyor. Filmleri ücretsiz olarak yakalamak için ücretsiz olarak gizlice girer ve düzenli olarak Met Müzesi'ni ziyaret edersiniz. Büyükannesine tiyatroda gelecekteki çağrısını bulmasına yardımcı olmak için atfeder. Ancak Renee hakkında bir sır keşfetmesi uzun sürmez: O, Omzunda sert bir avukat olan Josh'un annesi Ellen (Jeanine Serralles) arasında yıllarca düşmanlığın kaynağı olan bir alkoliktir.
“Bir dünyamız vardı” yavaş yavaş geri dönerken ve biraz çalışıyor, Renee'nin düşüşü ve ölümü, bir şekilde öngörülebilir veya hatta doğrusal olmasa da. Josh, hikayeyi giderken hatırlar ve akıllıca gözden geçirir ve Renee ve Ellen sadece tarihinde, hikayesi boyunca manipüle eden bebekler olarak değil, aynı zamanda kendi görüşlerini (genellikle, komik, pahasına) ifade eden ve etkinlikler için bakış açılarını sunmak için yüklenen özerk karakterler olarak görünürler.
Harmon'un senaryosu, kaç çağdaş anının olabileceği gibi didaktik veya güvenle sükütücü hissetmez. Birçok dezavantajlı duygusal perspektifle ve hareketli parçalara sahip bir hikaye ile aynı zamanda dürüstlük hissi arasında etkileyici bir denge. Sadece uzmanlıkta dürüstlük demek istemiyorum – ancak uyumlu tarihte doğrulanabilir biyografik gerçekler ve biraz emilen bir materyal karakterler ve olaylar için bir gravitas ile sonuçlanıyor. Duygusal şeffaflık, sevgi ve kızgınlığın gerçek karışımı ve tüm ilişkileri, özellikle bir aile içindeki kişileri tanımlayan belirsizlikler ve şüpheler anlamında dürüstlüğüm.
Senaryo, Harmon'un hayatının birkaç dönemini başarıyla özetlese ve annesinin ve büyükannesinin kişiliğinin tuhaflıklarını ve özel özelliklerini kaydetmesine rağmen, performanslar malzemeye gerçekten ekstra duygusal ağırlığını veriyor. Karanlık bir mizah anlayışı, dekore edilmiş Fransız mobilyaları sevgisi ve açıklanamayan bir sahte-İngiliz aksanı olan New York yerlisi olan Renee olarak Gleason'a aşık olması 15 dakikadan az sürer. Ve Serralles 'Ellen, en savunmacı ve özeti olduğunda en gerçek hissediyor, ancak figürün daha açık anları hala ortaya çıkıyor.
“Sevgili Evan Hansen” de sahnede başlık rolünü oynayan ve 2023'te Jennifer Lawrence'a “Sabit Feents” filminde oynayan Feldman, rahatsız edici ve ciddi, dramanın ortasında rahatsız edici, ama her zaman sevdiklerine açıklık ve görünümle bakmaya çalışıyor. Küçük itici güç, masum oynarken, alışılmadık Nana ile masum oynarken, kitlesel oynarken, hala kayıp olsa da, hala birkaç ünlü parçanın yazarlarını kaybetmiş olan kendiliğinden gelen Feldman için iyi çalışıyor.
Gezi Cullman'ın ayrılmış yönü ve John Lee Beattys benzer şekilde sadece Bones set tasarımı (bir masa, bir pikap, iki bez aşk koltuğu, bazı metal sandalyeler) aktörlere ve malzemeye odaklanmayı sağlarken, Ben Stanton'un aydınlatması tarihin arka planında ani anahtara işaret etmek için ince bir yol sunar.
Harmon'un senaryosu ilişkilerini ve deneyimlerini o kadar otantik olarak yaratır ki, sadece kısmen incelenen küçük anlatı kırışıklıkları ve ikincil karakterlerden daha fazlasını istiyorlar.
“Bir dünyamız vardı” ın sevimli sürprizi sadece onun kişisel nostaljisi değil, aynı zamanda daha evrensel bir şeydir: Josh sadece ilişkilerinin veya çocukluğunun bazı dönemlerini büyükannesiyle yaslamakla kalmaz; Çevrenin veya demokrasinin aciliyetini hissetmeden bir süre önce New York gençliğinin zamanını yas tutuyor. “Bir dünyamız vardı” tam olarak Nana'nın talep ettiği tartışmalı drama değil, ama çok daha şefkatli ve gerçek bir şey.
Bir dünyamız vardı
27 Nisan'a kadar Manhattan New York Şehir Merkezi'nde; Manhatantheatreclub.com. Süre: 1 saat 40 dakika.