Bir palyaço gösterisi ve bir iklim trajedisi Belçikalı şirketler Focus ve Chaliwaté’nin ortak çalışması olan “Dimanche”, iklim krizini bir komediye dönüştürüyor. Saçma ve neredeyse sözsüz, BAM Fisher’daki 75 dakikalık canlı gösteri, bir dizi kısa hikayeden oluşuyor. Her biri, oyuncaklar, kuklalar, akrobasi ve ustaca pratik efektlerle eğlenceli bir şekilde ifade edilen iklim acil durumunun yıkıcı bir örneğidir. “Dimanche”, kasırgaların akşam yemeğini masadan süpürmesi ve su basmış bir oturma odasında yüzen bir köpekbalığıyla temayı ürkütücü, eliptik biçiminde eve getirmeyi başarır. Felaket zaten burada, orada, her yerde.
Julie Tenret, Sicaire Durieux ve Sandrine Heyraud’nun yazıp yönettiği oyun, Kuzey Kutup Dairesi’nde bir yerde başlıyor. 50 Ways to Leave Your Lover oynarken, üç kişilik bir kamera ekibi buzağılayan bir buzulun görüntülerini çekmeye can atarak minibüslerinde ağır ağır ilerliyor. Çekim neredeyse anında ters gider ve ekip ikiye düşer. Benzer bir felaket, ustalıkla kukla eğitimi almış bir dişi kutup ayısı ve yavrusunun başına gelir. (Kutup ayılarının mükemmel yüzücüler olduğu göz önüne alındığında, bu sekans muhtemelen olduğundan daha melodramatik görünüyor.)
Sıradan bir evde geçen üçüncü dizide ısınma sorunu güneye taşınmıştır. Evli bir çift ve anneleri (başka bir dikkate değer kukla), oturma odalarında parlarken, birden fazla hayran etkisiz bir şekilde patlıyor. O zaman ısı o kadar korkunç hale gelir ki, Dalí’nin The Persistence of Memory’sindeki saatler gibi, mobilyaların kendisi erimeye başlar, hoş oldukları kadar rahatsız edici görüntüler. Kamera ekibi, doğa ve ev arasındaki bu hareketler, önce bir kasırga, ardından bir tsunami tehdidi olduğunda tekrarlanır. Daha fazla Paul Simon şarkısı da var. Çevre üzerindeki kontrol yanılsamamız kayıp gidiyor.
Simon’ın sözleri dışında, bu prodüksiyondaki sözler seyrek ve tamamen çevrilmemiş. (Hangi dil Bulgarca konuşulur.) Pazar kelimesinin Fransızcası olan başlık, felaketin daha sonraki doğasına dair ipucu verse de asla açıklanmıyor. Güzel bir şekilde işlenmiş ve sinsi bir şekilde ürkütücü olan parça, aptalcadan korkunçluğa ve tekrar tekrar ileri geri hareket eder. Bana “Dimanche” nin okul çağındaki çocuklar için uygun olduğu söylendi. Bu, çocuklarınızın dizilerin çoğunu sona erdiren şiddetli, hava durumuna bağlı ölümlerden ne kadar keyif aldığına bağlıdır.
Julie Tenret, Sicaire Durieux ve Sandrine Heyraud’nun yazıp yönettiği oyun, Kuzey Kutup Dairesi’nde bir yerde başlıyor. 50 Ways to Leave Your Lover oynarken, üç kişilik bir kamera ekibi buzağılayan bir buzulun görüntülerini çekmeye can atarak minibüslerinde ağır ağır ilerliyor. Çekim neredeyse anında ters gider ve ekip ikiye düşer. Benzer bir felaket, ustalıkla kukla eğitimi almış bir dişi kutup ayısı ve yavrusunun başına gelir. (Kutup ayılarının mükemmel yüzücüler olduğu göz önüne alındığında, bu sekans muhtemelen olduğundan daha melodramatik görünüyor.)
Sıradan bir evde geçen üçüncü dizide ısınma sorunu güneye taşınmıştır. Evli bir çift ve anneleri (başka bir dikkate değer kukla), oturma odalarında parlarken, birden fazla hayran etkisiz bir şekilde patlıyor. O zaman ısı o kadar korkunç hale gelir ki, Dalí’nin The Persistence of Memory’sindeki saatler gibi, mobilyaların kendisi erimeye başlar, hoş oldukları kadar rahatsız edici görüntüler. Kamera ekibi, doğa ve ev arasındaki bu hareketler, önce bir kasırga, ardından bir tsunami tehdidi olduğunda tekrarlanır. Daha fazla Paul Simon şarkısı da var. Çevre üzerindeki kontrol yanılsamamız kayıp gidiyor.
Simon’ın sözleri dışında, bu prodüksiyondaki sözler seyrek ve tamamen çevrilmemiş. (Hangi dil Bulgarca konuşulur.) Pazar kelimesinin Fransızcası olan başlık, felaketin daha sonraki doğasına dair ipucu verse de asla açıklanmıyor. Güzel bir şekilde işlenmiş ve sinsi bir şekilde ürkütücü olan parça, aptalcadan korkunçluğa ve tekrar tekrar ileri geri hareket eder. Bana “Dimanche” nin okul çağındaki çocuklar için uygun olduğu söylendi. Bu, çocuklarınızın dizilerin çoğunu sona erdiren şiddetli, hava durumuna bağlı ölümlerden ne kadar keyif aldığına bağlıdır.