Önce piyano gelir, sonra yatak. Bu arada, Barrington Stage Company’nin “Yeni Bir Beyin”i yeniden canlandırmasında, Gordon Schwinn adında üzgün bir adam, yazdığı bir şarkının ilk duraklama notasını vuruyor. Bir kurbağayla ilgili ve o bundan nefret ediyor.
William Finn’in şarkılarının ve James Lapine ile birlikte yazdığı bir kitabın yer aldığı bu müzikalde piyano ve yatağın öne çıkması tesadüf değil; Bunlar Schwinn’in ya da herhangi bir sanatçının varlığının kutuplarıdır. Yazmak? Uyumak? Neredeyse Hamletvari.
Ancak, sonsuz bir iniltili tekerlemeler ve yaşamı tehdit eden bir kriz akışına eklediğinizde, belirgin bir şekilde Fince bir şeye dönüşür: sinir bozucu bir gıdıklama ve derin bir şaplak ile aynı anda cıvıl cıvıl ve varoluşsal bir müzikal.
İlk gösterimi 1998’de Lincoln Center Tiyatrosu’nda yapılan “Yeni Bir Beyin” için Finn, kendine özgü şarkı yazma tarzının gerçeklerini ve 1992’de kendisini neredeyse öldüren felç olayını bir şekilde her ikisini de aşan bir gösteriye dönüştürdü. Eğer onun aptallığını ve üzüntüsünü asla başkasının eseriyle karıştıramazsanız, ölümlülük ipuçlarıyla kaçınılmaz olarak herkese nasıl hitap ettiğini fark edemezsiniz. Sonuçta hepimiz yatak ile piyanoyu veya onun versiyonlarını nasıl dengeleyeceğimize karar vermeliyiz: hedefimiz nedir ve bu yolda ne yapacağız.
Pazar günü Pittsfield, Massachusetts’te başlayan cesur ama güçlü canlanma, en iyi şekilde, ışık-gölge oyununun karanlık tarafıyla başarılabilir. Adam Chanler-Berat’ın canlandırdığı Schwinn, tıpkı kafiye bağımlısı Finn gibi, hastalıklı kaygılı eğilimini doğrulamak için muhtemelen ölüme yakın bir deneyime ihtiyaç duymayan bir şarkı yazarıdır. Bay Bungee (Andy Grotelueschen) adlı bir TV karakteri için aşağılık şiirler yazmaya zorlanması, nevrozunu körüklemeye yeterlidir.
Daha önce teşhis edilmemiş bir arteriyovenöz malformasyon beynini “patlattığında” ve onu riskli bir ameliyatı beklemek üzere hastaneye gönderdiğinde, hayatı, aşkı, ailesi ve sanatıyla ilgili umutsuz bir gözden geçirmeye çoktan hazırdır. En yakın arkadaşı ve iş arkadaşı Rhoda (Dorcas Leung), bu yarı halüsinasyonlu geri dönüşlerde ona eşlik ederek şarkılarla alay etmeye çalışıyor; bir yelkenli teknede mahsur kalan hoşgörülü sevgilisi Roger (Darrell Purcell Jr.); komploya çok az dahil olan evsiz bir kadın (Salome B. Smith); ve bazen gömleksiz dolaşan absürt bir alfa cerrah (Tally Sessions) dahil olmak üzere çeşitli tıbbi personel.
Ve bir de pasif-agresif Oedipal bağlılık ve pişmanlık kasırgası olan annesi Mimi var. (Oğlunun hastanedeyken tüm kitaplarını atarak stüdyosunu temizliyor.) Orijinal yapımda evsiz kadını oynayan Mary Testa, yaşam boyu sahne bilgisini (ve Finn’in tarzına olan aşinalığını) kullanarak, Ona zaten çok pahalıya mal olan bir dünyaya duyulan öfkeyi çok az aşan, manik iyimserliğin yürek parçalayıcı portresi.
İlk başta her şey acımasız görünebilir, ancak pratikte Finn’in şarkıları, hatta “Kraniyotomi” ve “Zavallı, Başarısız ve Şişman” başlıklı şarkıları bile neredeyse her zaman batamayacak kadar neşeli veya çok canlıdır. Evsiz kadının büyük rakamı “Evrende Gerçekten Berbat Bir Gün”, şu korkunç mesaja rağmen Smith için bir ahır yakıcıdır: Bu felaket, çoğu insan için normal bir durumdur. Herzaman, Roger için 1998’deki provalar sırasında kesilen bir balad yeniden canlandırıldı; Purcell onu bol bir gözyaşı damlası haline getiriyor.
Finn’in, şarkı yapımının iyi bilinen kurallarına uymadan duygusal ve lirik bağlılığı nasıl bir tür disipline dönüştürdüğü ve hala hiç anlamadığım puanlar aldığı görülüyor. Sesi anlamdan önce tutan kafiye bombardımanına tutuldunuz, tam tersi değil – “Thackeray” ve “çılgınca”, gerçekten mi? – Bazen onların mantıksızlıkları karşısında dönüşümlü olarak ağlıyorum.
Kesinlikle, Finn’in “Falsettos” iki parçalı tablosunda ve 25. Yıllık Putnam İlçesi Yazım Yarışmasında olduğu gibi, işin püf noktasının bir kısmı kaç tane olduğuyla ilgili. (“A New Brain”, başlangıçta revü olarak biçimlendirilmişti ve neredeyse tamamı şarkı olarak söyleniyordu.) Yani eğer Joe Calarco’nun prodüksiyonu bazen Roger’ın yelkenlisi kadar sakinse, fiziksel yaşamı körelmişse ve revü kökleri görünür durumdaysa endişelenmenize gerek yok. Yakında güzel bir rüzgar esecek.
Güzel rüzgar çoğu zaman gürültülü olacaktır. Bu sadece alışılmadık derecede iyi söylenen büyük sololarda değil, aynı zamanda zorlu topluluk sayılarında da açıkça görülüyor. (Müzik yönetmenliği Vadim Feichtner’a aittir; muhteşem orijinal vokal düzenlemeleri Jason Robert Brown ve Ted Sperling tarafından yapılmıştır.) Cerrah ve hastane papazı tarafından yönetilen “Gordo’s Law of Genetics” şarkısı, Yahudi kaderciliğini kristalize ediyor (“kötü özellik “ortadan kaldırılacak”) her zaman galip gelir”) tuhaf doo-wop tarzında. Ve açılış kurbağa şarkısının, insanın yeniden uyanma kapasitesine bir ilahi olarak yeniden işlendiği final – “İçimde öyle bir bahar hissediyorum ki” – neredeyse inanılmaz derecede etkileyici.
Bu yeniden uyanış yeteneğine artık çok talep var. Kovid salgınının tiyatrolar üzerindeki yıkıcı etkisine dair haberler gelmeye devam ediyor ve artçı sarsıntılar genellikle depremden daha kötü. Dikkatli liderlik ve izleyici sadakatinin birleşimi sayesinde Barrington Stage istikrarlı kaldı ve düşünceli oyunlar ve karmaşıklıklardan oluşan değerli prodüksiyonlarla gelişmeye devam etti. müzikaller.
Bütün komşular bu kadar şanslı değildi. Aslında 10 Eylül’e kadar sürecek olan bu prodüksiyon, Route 7’nin 20 mil yukarısında Williamstown Tiyatro Festivali ile birlikte sahneleniyor; Williamstown, Schwinn’inki kadar ciddi bir varoluşsal kriz içinde ve alabileceği her türlü yardıma ihtiyacı var. Her bireyin, özellikle de sanatta hayatta kalmasının, sonuçta diğer herkesin hayatta kalmasıyla bağlantılı olduğunu belirtmek, Yeni Bir Beyin’in amacının ötesinde değildir.
Neyse ki Gordo’nun genetik yasası her zaman doğru olmuyor, bu son derece canlandırıcı canlanmanın da gösterdiği gibi. Bazen iyi kalite kötüden ağır basar.
Yeni bir beyin
10 Eylül’e kadar Barrington Stage Company, Pittsfield, Massachusetts’te; barringtonstageco.org. Süre: 1 saat 35 dakika.
William Finn’in şarkılarının ve James Lapine ile birlikte yazdığı bir kitabın yer aldığı bu müzikalde piyano ve yatağın öne çıkması tesadüf değil; Bunlar Schwinn’in ya da herhangi bir sanatçının varlığının kutuplarıdır. Yazmak? Uyumak? Neredeyse Hamletvari.
Ancak, sonsuz bir iniltili tekerlemeler ve yaşamı tehdit eden bir kriz akışına eklediğinizde, belirgin bir şekilde Fince bir şeye dönüşür: sinir bozucu bir gıdıklama ve derin bir şaplak ile aynı anda cıvıl cıvıl ve varoluşsal bir müzikal.
İlk gösterimi 1998’de Lincoln Center Tiyatrosu’nda yapılan “Yeni Bir Beyin” için Finn, kendine özgü şarkı yazma tarzının gerçeklerini ve 1992’de kendisini neredeyse öldüren felç olayını bir şekilde her ikisini de aşan bir gösteriye dönüştürdü. Eğer onun aptallığını ve üzüntüsünü asla başkasının eseriyle karıştıramazsanız, ölümlülük ipuçlarıyla kaçınılmaz olarak herkese nasıl hitap ettiğini fark edemezsiniz. Sonuçta hepimiz yatak ile piyanoyu veya onun versiyonlarını nasıl dengeleyeceğimize karar vermeliyiz: hedefimiz nedir ve bu yolda ne yapacağız.
Pazar günü Pittsfield, Massachusetts’te başlayan cesur ama güçlü canlanma, en iyi şekilde, ışık-gölge oyununun karanlık tarafıyla başarılabilir. Adam Chanler-Berat’ın canlandırdığı Schwinn, tıpkı kafiye bağımlısı Finn gibi, hastalıklı kaygılı eğilimini doğrulamak için muhtemelen ölüme yakın bir deneyime ihtiyaç duymayan bir şarkı yazarıdır. Bay Bungee (Andy Grotelueschen) adlı bir TV karakteri için aşağılık şiirler yazmaya zorlanması, nevrozunu körüklemeye yeterlidir.
Daha önce teşhis edilmemiş bir arteriyovenöz malformasyon beynini “patlattığında” ve onu riskli bir ameliyatı beklemek üzere hastaneye gönderdiğinde, hayatı, aşkı, ailesi ve sanatıyla ilgili umutsuz bir gözden geçirmeye çoktan hazırdır. En yakın arkadaşı ve iş arkadaşı Rhoda (Dorcas Leung), bu yarı halüsinasyonlu geri dönüşlerde ona eşlik ederek şarkılarla alay etmeye çalışıyor; bir yelkenli teknede mahsur kalan hoşgörülü sevgilisi Roger (Darrell Purcell Jr.); komploya çok az dahil olan evsiz bir kadın (Salome B. Smith); ve bazen gömleksiz dolaşan absürt bir alfa cerrah (Tally Sessions) dahil olmak üzere çeşitli tıbbi personel.
Ve bir de pasif-agresif Oedipal bağlılık ve pişmanlık kasırgası olan annesi Mimi var. (Oğlunun hastanedeyken tüm kitaplarını atarak stüdyosunu temizliyor.) Orijinal yapımda evsiz kadını oynayan Mary Testa, yaşam boyu sahne bilgisini (ve Finn’in tarzına olan aşinalığını) kullanarak, Ona zaten çok pahalıya mal olan bir dünyaya duyulan öfkeyi çok az aşan, manik iyimserliğin yürek parçalayıcı portresi.
İlk başta her şey acımasız görünebilir, ancak pratikte Finn’in şarkıları, hatta “Kraniyotomi” ve “Zavallı, Başarısız ve Şişman” başlıklı şarkıları bile neredeyse her zaman batamayacak kadar neşeli veya çok canlıdır. Evsiz kadının büyük rakamı “Evrende Gerçekten Berbat Bir Gün”, şu korkunç mesaja rağmen Smith için bir ahır yakıcıdır: Bu felaket, çoğu insan için normal bir durumdur. Herzaman, Roger için 1998’deki provalar sırasında kesilen bir balad yeniden canlandırıldı; Purcell onu bol bir gözyaşı damlası haline getiriyor.
Finn’in, şarkı yapımının iyi bilinen kurallarına uymadan duygusal ve lirik bağlılığı nasıl bir tür disipline dönüştürdüğü ve hala hiç anlamadığım puanlar aldığı görülüyor. Sesi anlamdan önce tutan kafiye bombardımanına tutuldunuz, tam tersi değil – “Thackeray” ve “çılgınca”, gerçekten mi? – Bazen onların mantıksızlıkları karşısında dönüşümlü olarak ağlıyorum.
Kesinlikle, Finn’in “Falsettos” iki parçalı tablosunda ve 25. Yıllık Putnam İlçesi Yazım Yarışmasında olduğu gibi, işin püf noktasının bir kısmı kaç tane olduğuyla ilgili. (“A New Brain”, başlangıçta revü olarak biçimlendirilmişti ve neredeyse tamamı şarkı olarak söyleniyordu.) Yani eğer Joe Calarco’nun prodüksiyonu bazen Roger’ın yelkenlisi kadar sakinse, fiziksel yaşamı körelmişse ve revü kökleri görünür durumdaysa endişelenmenize gerek yok. Yakında güzel bir rüzgar esecek.
Güzel rüzgar çoğu zaman gürültülü olacaktır. Bu sadece alışılmadık derecede iyi söylenen büyük sololarda değil, aynı zamanda zorlu topluluk sayılarında da açıkça görülüyor. (Müzik yönetmenliği Vadim Feichtner’a aittir; muhteşem orijinal vokal düzenlemeleri Jason Robert Brown ve Ted Sperling tarafından yapılmıştır.) Cerrah ve hastane papazı tarafından yönetilen “Gordo’s Law of Genetics” şarkısı, Yahudi kaderciliğini kristalize ediyor (“kötü özellik “ortadan kaldırılacak”) her zaman galip gelir”) tuhaf doo-wop tarzında. Ve açılış kurbağa şarkısının, insanın yeniden uyanma kapasitesine bir ilahi olarak yeniden işlendiği final – “İçimde öyle bir bahar hissediyorum ki” – neredeyse inanılmaz derecede etkileyici.
Bu yeniden uyanış yeteneğine artık çok talep var. Kovid salgınının tiyatrolar üzerindeki yıkıcı etkisine dair haberler gelmeye devam ediyor ve artçı sarsıntılar genellikle depremden daha kötü. Dikkatli liderlik ve izleyici sadakatinin birleşimi sayesinde Barrington Stage istikrarlı kaldı ve düşünceli oyunlar ve karmaşıklıklardan oluşan değerli prodüksiyonlarla gelişmeye devam etti. müzikaller.
Bütün komşular bu kadar şanslı değildi. Aslında 10 Eylül’e kadar sürecek olan bu prodüksiyon, Route 7’nin 20 mil yukarısında Williamstown Tiyatro Festivali ile birlikte sahneleniyor; Williamstown, Schwinn’inki kadar ciddi bir varoluşsal kriz içinde ve alabileceği her türlü yardıma ihtiyacı var. Her bireyin, özellikle de sanatta hayatta kalmasının, sonuçta diğer herkesin hayatta kalmasıyla bağlantılı olduğunu belirtmek, Yeni Bir Beyin’in amacının ötesinde değildir.
Neyse ki Gordo’nun genetik yasası her zaman doğru olmuyor, bu son derece canlandırıcı canlanmanın da gösterdiği gibi. Bazen iyi kalite kötüden ağır basar.
Yeni bir beyin
10 Eylül’e kadar Barrington Stage Company, Pittsfield, Massachusetts’te; barringtonstageco.org. Süre: 1 saat 35 dakika.