Disko topları 10. yüzyıl Almanya’sında hiçbir yerde görülmüyordu, ama bir şekilde, Emma Horwitz’in “Mary Gets Hers” (Orta Çağ’a ait “İbrahim veya Yükseliş ve İsa’nın Yükselişi) adlı ortaçağ ibadetinin keskin ve macera dolu bir yeniden anlatımı olan” Mary Gets Hers” adlı eserinin sonuna doğru bir tanesinin ortaya çıkması mantıklı geliyor. “. Otobüsler”. Maria’dan.”
Çünkü Mary (Haley Wong), derisini değiştiren bir tırtılın hızlandırılmış videosu gibi gözlerimizin önünde dönüşen, çok yönlü bir mucize kahramandır. Onunla, anne ve babasını vebadan kaybettikten sonra kedere gömülmüş 8 yaşında bir yetim olarak tanışıyoruz – “ölene kadar damladılar” onun samimi ifadesidir. Kısa süre sonra, yabancılardan ve “günah lekesinden” tamamen korunmuş olarak, koğuşunu Faraday çantasının sosyal eşdeğeri içinde büyütmeye yardım eden keşiş Abraham tarafından kurtarılır. Mezmurlarla dolu dört olaysız yılın ardından Mary, bir yabancı tarafından manastır hücresinden çıkarılır ve bu durum bir dizi din ve kimlik krizinin başlamasına neden olur.
Horwitz’in bir Playwrights Realm prodüksiyonu olan oyunu ve Broadway dışı ilk çıkışı, 10. yüzyılda Gandersheimlı Benedictine başrahibesi Hrotsvitha tarafından yazılan orijinal eserin didaktizminden, daha az koku giderilmiş bir şey için akıllıca kaçınıyor. Horwitz’in karakterleri için koku, birbirleri hakkında fark ettikleri ilk şeylerden biri ve unuttukları son şeylerden biridir. Mary bir sahneyi şöyle anlatıyor: “Onlar hayattayken, annemle babam ve ben birbirimizi en çok kendimiz gibi koktuğumuz yerden öptük.” Bir başkasında, ziyarete gelen bir askerin (Kai Heath) kafasını ve koltuk altını kokluyor. İmza kokusu mu? Taze soğan. Bunun gibi anlar, Horwitz’in soyutlama ve ahlaki değerlerle örülmüş materyalleri güncelleme konusundaki şehvetli yeteneğini gösteriyor.
Yönetmen Josiah Davis, tüm oyunculardan canlı ve net performanslar ortaya koyuyor. Claire Siebers, Mary’nin habersiz sevgilisi rolünde korkutucu sayıda rol üstleniyor ve 10. yüzyıl oyunuyla en çok çelişen karakter olan Mary, şaşırtıcı bir hızla, naif bir aşk hikayesinden alaycı Korkunç alıntılara dönüşüyor.
Maria’nın erkeklerle yaptığı bazı konuşmaların şakşak tonu Hrotsvitha’nın eserinden sapkın bir sapma gibi görünüyorsa, çok daha iyi. Horwitz’in versiyonu bizi doğrudan Maria’nın iç yaşamının penceresine itiyor. Tanrı’ya yaptığı konuşmalar sadece talipler hakkındaki sıkıntılı düşüncelerini ortaya çıkarmanın bir yolu değil, aynı zamanda Wong’un teslimatında Judy Blume’un Margaret’ına şakacı bir gönderme gibi görünüyor. Kesinlikle bir romana yetecek kadar genç Sturm und Drang var.
Abraham (Susannah Perkins) ve hermenötik keşiş arkadaşı Ephraim (Octavia Chavez-Richmond) da son derece eğlenceli. Başlarının renginden kamuflaj Crocs’larına (kostümler Camilla Dely’ye ait) kadar aynı giyiniyorlar ve Vladimir ve Estragon’un komik tavrıyla Tanrı ve baba hakkında savuşturuyorlar. Oyuncu kadrosunun “kadın, ikili olmayan, trans ve cinsiyet değişkenli oyunculardan” oluşması, dönüşüm temasına bir katman daha ekliyor. “Mary Gets Hers” dönen bir disko topu gibi gözleri büyülüyor.
Mary onunkini alır
14 Ekim’e kadar Manhattan’daki MCC Tiyatrosu’nda; mcctheater.org. Çalışma süresi: 1 saat 30 dakika.
Bu inceleme, tarihsel olarak yeterince temsil edilmeyen geçmişlere sahip kültürel eleştirmenlerin çalışmalarına yatırım yapmayı amaçlayan bir girişim olan Critical Minded tarafından desteklenmektedir.
Çünkü Mary (Haley Wong), derisini değiştiren bir tırtılın hızlandırılmış videosu gibi gözlerimizin önünde dönüşen, çok yönlü bir mucize kahramandır. Onunla, anne ve babasını vebadan kaybettikten sonra kedere gömülmüş 8 yaşında bir yetim olarak tanışıyoruz – “ölene kadar damladılar” onun samimi ifadesidir. Kısa süre sonra, yabancılardan ve “günah lekesinden” tamamen korunmuş olarak, koğuşunu Faraday çantasının sosyal eşdeğeri içinde büyütmeye yardım eden keşiş Abraham tarafından kurtarılır. Mezmurlarla dolu dört olaysız yılın ardından Mary, bir yabancı tarafından manastır hücresinden çıkarılır ve bu durum bir dizi din ve kimlik krizinin başlamasına neden olur.
Horwitz’in bir Playwrights Realm prodüksiyonu olan oyunu ve Broadway dışı ilk çıkışı, 10. yüzyılda Gandersheimlı Benedictine başrahibesi Hrotsvitha tarafından yazılan orijinal eserin didaktizminden, daha az koku giderilmiş bir şey için akıllıca kaçınıyor. Horwitz’in karakterleri için koku, birbirleri hakkında fark ettikleri ilk şeylerden biri ve unuttukları son şeylerden biridir. Mary bir sahneyi şöyle anlatıyor: “Onlar hayattayken, annemle babam ve ben birbirimizi en çok kendimiz gibi koktuğumuz yerden öptük.” Bir başkasında, ziyarete gelen bir askerin (Kai Heath) kafasını ve koltuk altını kokluyor. İmza kokusu mu? Taze soğan. Bunun gibi anlar, Horwitz’in soyutlama ve ahlaki değerlerle örülmüş materyalleri güncelleme konusundaki şehvetli yeteneğini gösteriyor.
Yönetmen Josiah Davis, tüm oyunculardan canlı ve net performanslar ortaya koyuyor. Claire Siebers, Mary’nin habersiz sevgilisi rolünde korkutucu sayıda rol üstleniyor ve 10. yüzyıl oyunuyla en çok çelişen karakter olan Mary, şaşırtıcı bir hızla, naif bir aşk hikayesinden alaycı Korkunç alıntılara dönüşüyor.
Maria’nın erkeklerle yaptığı bazı konuşmaların şakşak tonu Hrotsvitha’nın eserinden sapkın bir sapma gibi görünüyorsa, çok daha iyi. Horwitz’in versiyonu bizi doğrudan Maria’nın iç yaşamının penceresine itiyor. Tanrı’ya yaptığı konuşmalar sadece talipler hakkındaki sıkıntılı düşüncelerini ortaya çıkarmanın bir yolu değil, aynı zamanda Wong’un teslimatında Judy Blume’un Margaret’ına şakacı bir gönderme gibi görünüyor. Kesinlikle bir romana yetecek kadar genç Sturm und Drang var.
Abraham (Susannah Perkins) ve hermenötik keşiş arkadaşı Ephraim (Octavia Chavez-Richmond) da son derece eğlenceli. Başlarının renginden kamuflaj Crocs’larına (kostümler Camilla Dely’ye ait) kadar aynı giyiniyorlar ve Vladimir ve Estragon’un komik tavrıyla Tanrı ve baba hakkında savuşturuyorlar. Oyuncu kadrosunun “kadın, ikili olmayan, trans ve cinsiyet değişkenli oyunculardan” oluşması, dönüşüm temasına bir katman daha ekliyor. “Mary Gets Hers” dönen bir disko topu gibi gözleri büyülüyor.
Mary onunkini alır
14 Ekim’e kadar Manhattan’daki MCC Tiyatrosu’nda; mcctheater.org. Çalışma süresi: 1 saat 30 dakika.
Bu inceleme, tarihsel olarak yeterince temsil edilmeyen geçmişlere sahip kültürel eleştirmenlerin çalışmalarına yatırım yapmayı amaçlayan bir girişim olan Critical Minded tarafından desteklenmektedir.