Bu, Louise’in ve hastanedeki diğer hastaların tartışmasız insanlığını yürüyen, konuşan fetüslerin – ve kısacası, görünmez, varsayımsal kadınların – duygusal, ateşli bir fantezisiyle yan yana getiren bu cüretkar, anlaşılır politik tiyatro çalışmasının kilit noktasıdır. sonsuza dek yaşamak, hamileliklerini sonlandırarak mahvoldu. (Şovun üç erkek karakter tarafından seslendirilen ve popüler kürtaj fikrini sonsuz bir eziyet kaynağı olarak kanalize eden kadın pişmanlığıyla ilgili hiciv şarkısında sözde seslerini duyuyoruz.)
Yaratıcı ekip bir program notunda “Randevu”nun kadın düşmanlığına ve tepeden bakan “öfkeden” yaratıldığını yazdı. Ancak son New York görünümünde, yalnızca yüzeyinin altında çalkantılı öfkeyi tam olarak görmemek mümkündü – belki de kültür savaşlarının en şiddetli tartışmalarından birinin her iki tarafını da ustaca savunduğunu düşünüyordu.
Şimdi bu izlenimi elde etmek zor olurdu. Akıllıca güncellenmiş bir senaryodan Eva Steinmetz tarafından yönetilen (kitabın baş yazarları Yorke, Steinmetz, Scott R. Sheppard ve Alex Bechtel; müzik ve sözler Bechtel’e ait), Randevu’nun bu yeni yinelemesi en uzak ama tartışmalı, ancak daha keskin, daha düzenli ve daha düşünülmüş.
Roe v.’nin 50. yıldönümü ile başlayan bir dizide. Geçen Haziran ayında Yüksek Mahkeme tarafından iptal edilene kadar kürtajı yasallaştıran Wade çakışıyor, gösteri eskisinden daha acil bir şekilde iniyor. Marşı “Tuesday Song”dan değiştirilen bir sözde, canlandırıcı bir şekilde kendine hakim olan Louise, diğer hastanedeki hastalarla birlikte şarkı söyledi: aktivistlerin kürtaj hakkında bağırmalarının “benimle hiçbir ilgisi yok”. Şimdi öyle.
Bunların hiçbiri, koreografisini Melanie Cotton’un yaptığı çılgın müzikal numaraları “The Randevu”nun kötü bir tiyatro olduğu anlamına gelmez. Oona Curley’nin, kostümlerin Rebecca Kanach’ın ve ışıklandırmanın Masha Tsimring’in olduğu bir setinde, seyirciyi kıvrandırmak her zamanki kadar çılgınca ve her zamanki kadar kararlı – tıpkı fetüsleri tehdit eden kanatların birden fazla yerinden fırlaması gibi. Bu arada, bir de hortum var.
Yaratıcı ekip bir program notunda “Randevu”nun kadın düşmanlığına ve tepeden bakan “öfkeden” yaratıldığını yazdı. Ancak son New York görünümünde, yalnızca yüzeyinin altında çalkantılı öfkeyi tam olarak görmemek mümkündü – belki de kültür savaşlarının en şiddetli tartışmalarından birinin her iki tarafını da ustaca savunduğunu düşünüyordu.
Şimdi bu izlenimi elde etmek zor olurdu. Akıllıca güncellenmiş bir senaryodan Eva Steinmetz tarafından yönetilen (kitabın baş yazarları Yorke, Steinmetz, Scott R. Sheppard ve Alex Bechtel; müzik ve sözler Bechtel’e ait), Randevu’nun bu yeni yinelemesi en uzak ama tartışmalı, ancak daha keskin, daha düzenli ve daha düşünülmüş.
Roe v.’nin 50. yıldönümü ile başlayan bir dizide. Geçen Haziran ayında Yüksek Mahkeme tarafından iptal edilene kadar kürtajı yasallaştıran Wade çakışıyor, gösteri eskisinden daha acil bir şekilde iniyor. Marşı “Tuesday Song”dan değiştirilen bir sözde, canlandırıcı bir şekilde kendine hakim olan Louise, diğer hastanedeki hastalarla birlikte şarkı söyledi: aktivistlerin kürtaj hakkında bağırmalarının “benimle hiçbir ilgisi yok”. Şimdi öyle.
Bunların hiçbiri, koreografisini Melanie Cotton’un yaptığı çılgın müzikal numaraları “The Randevu”nun kötü bir tiyatro olduğu anlamına gelmez. Oona Curley’nin, kostümlerin Rebecca Kanach’ın ve ışıklandırmanın Masha Tsimring’in olduğu bir setinde, seyirciyi kıvrandırmak her zamanki kadar çılgınca ve her zamanki kadar kararlı – tıpkı fetüsleri tehdit eden kanatların birden fazla yerinden fırlaması gibi. Bu arada, bir de hortum var.