McAnuff, “‘Duyusal engelli’ – İşe yarayacağını düşünmüyorum,” dedi. “Belirli bir soy ve saygınlık seviyesine sahip bir şarkı olduğunu düşünüyorum.”
Townshend, 1970’lerde bir röportajcıya, konseptin arkasındaki hikayenin, 20’li yaşlarının başındaki Hintli ruhani lider Meher Baba’nın yazılarına olan bağlılığından kaynaklandığını söyledi – aynı zamanda Who’nun en büyük hitlerinden biri olan “Baba O’Riley” için de bir ilham kaynağı. – kendi deyimiyle, insanlar olarak “tüm gerçeklik kavramı da dahil olmak üzere hayatın tüm kısımlarını özlediğimizi” öğreten kişi.
Yıllar geçtikçe Townshend, Tommy karakterini otizmli olarak tanımladı ve durumunun insanlığın sınırlı gerçeklik görüşünün bir metaforu olduğunu belirtti.
On yıl önce Kanada, Ontario’da McAnuff tarafından yazılan kitap da dahil olmak üzere yıllar içinde yeniden canlandırmalar, kitap yazarlarına serinin hassas konuları ele alış biçimini yeniden gözden geçirme şansı verdi. Bu sıralarda Townshend, bir röportajda rock operanın cinsel istismar gibi ciddi konuların açıklanmasına veya tartışılmasına izin vermediğini, ancak seyircinin bu konuları modern bir bağlamda kendileri için görebildiğini itiraf etti.
Townshend o sırada “20 yıl önce yaptığımız rock opera versiyonuyla yaşamak zorundayız” dedi. “‘Tommy’nin 1968, 1969’da bir rock operası olarak başladığı gerçeğiyle de yaşamak zorundayız. Yine de zaman değişti. Ayarlar değişti.”
1990’larda Kaliforniya’daki La Jolla Playhouse’da gösteriyi ilk geliştiren McAnuff, cinsel taciz sahnesini bugün neredeyse hiç değiştirmeye gerek kalmayacak şekilde sahneledi. Dönen bir yatak, önemli bir fiziksel temas olmadan ihlale işaret ediyor – yönetmenin gösteriye dahil olan çocuk oyuncuları korumanın anahtarı olarak gördüğü bir yaklaşım.
Broadway çıkışından sonra, sahnenin Ken Russell’ın kışkırtıcı 1975 filmindeki sahneden daha az cüretkar olduğuna dair bazı şikayetler vardı ve McAnuff, “Orada gerçekten küçük bir çocuk var” diye yanıt verdi. anladın mı?”
Townshend, 1970’lerde bir röportajcıya, konseptin arkasındaki hikayenin, 20’li yaşlarının başındaki Hintli ruhani lider Meher Baba’nın yazılarına olan bağlılığından kaynaklandığını söyledi – aynı zamanda Who’nun en büyük hitlerinden biri olan “Baba O’Riley” için de bir ilham kaynağı. – kendi deyimiyle, insanlar olarak “tüm gerçeklik kavramı da dahil olmak üzere hayatın tüm kısımlarını özlediğimizi” öğreten kişi.
Yıllar geçtikçe Townshend, Tommy karakterini otizmli olarak tanımladı ve durumunun insanlığın sınırlı gerçeklik görüşünün bir metaforu olduğunu belirtti.
On yıl önce Kanada, Ontario’da McAnuff tarafından yazılan kitap da dahil olmak üzere yıllar içinde yeniden canlandırmalar, kitap yazarlarına serinin hassas konuları ele alış biçimini yeniden gözden geçirme şansı verdi. Bu sıralarda Townshend, bir röportajda rock operanın cinsel istismar gibi ciddi konuların açıklanmasına veya tartışılmasına izin vermediğini, ancak seyircinin bu konuları modern bir bağlamda kendileri için görebildiğini itiraf etti.
Townshend o sırada “20 yıl önce yaptığımız rock opera versiyonuyla yaşamak zorundayız” dedi. “‘Tommy’nin 1968, 1969’da bir rock operası olarak başladığı gerçeğiyle de yaşamak zorundayız. Yine de zaman değişti. Ayarlar değişti.”
1990’larda Kaliforniya’daki La Jolla Playhouse’da gösteriyi ilk geliştiren McAnuff, cinsel taciz sahnesini bugün neredeyse hiç değiştirmeye gerek kalmayacak şekilde sahneledi. Dönen bir yatak, önemli bir fiziksel temas olmadan ihlale işaret ediyor – yönetmenin gösteriye dahil olan çocuk oyuncuları korumanın anahtarı olarak gördüğü bir yaklaşım.
Broadway çıkışından sonra, sahnenin Ken Russell’ın kışkırtıcı 1975 filmindeki sahneden daha az cüretkar olduğuna dair bazı şikayetler vardı ve McAnuff, “Orada gerçekten küçük bir çocuk var” diye yanıt verdi. anladın mı?”