Ancak, bu hayal gücü dün gece beni rahatsız etmedi. Belki de Teddy Bergmans üretimi bir şekilde tetikledi yaklaşımı hafifletti, ya da belki daha az savunmacı hissettim.
En önemli şey, “Urineetown” da bir arada tutan işçilikten vurulmamdı. Skor 1930'ların Hollywood'una başını sallamazsa, 1920'lerde Kurt Weill ve Bertolt Brecht tarafından veya 1830'ların Paris'inde “Les Misérables” tarafından ölümsüzleştirildiği gibi göz kırpıyor. Ve elbette başlık, Marc Blitzstein'ın 1937'den itibaren “Cradle Will Rock” müziği ile Agitprop oyununun tutumu olan Steeltown'u anımsatıyor. Küçük Sally'nin söylediği gibi.
Bununla birlikte, bu asla dikişlerini gösteren bir patchwork gibi hissetmez. Aksine, “Urinetown” şimdi, parçalarının toplamından daha fazlası olan Sui generis'in bir tuhaflığı görevi görüyor. Bu yeniden değerlendirmeye katkıda bulunmak için encesler! Mary-Mitchell Campbell'ın yönetimi altında orkestra, Broadway One'dan (beşe göre dokuz oyuncu) biraz daha büyük olduğu ve Bruce Coughlin'in genişletilmiş orkestraları güzel bir şekilde dolduruldu.
Ama elbette gerçekten değişen şey, “Urineetown” i izlediğimiz bağlamdır. “Tanrım, büyük, tekelleştiren şirketlerin dünyadaki iyilik için böyle bir güç olduğunu hiç bulamadım,” diyor Hope Bobby'ye aşık olmadan önce erken ve her ikisi de onları çevreleyen adaletsizlik tarafından radikalleşiyor. Gösteri, en samimi olanlar da dahil olmak üzere hareketlerimizin kar için demirlediği ve azaltıldığı bir toplumu bekliyordu. Alçakgönüllülük – ya da daha kötüsü – birlikte banyo kullanmak için parasız olanları bekliyor. Kıyasıya bir dünyada kazanan olmayanlar için çok kötü.
“Tavşan ol,” diye söylüyor Cladwell dünya görüşünü anlatıyor. “Uyuşturucu olma. Kaybeden olma. “
Kuşkusuz, Act 2, şov ana karakteri öldürse bile tarihin en karanlık dönüşlerini takip etmek için sinir yoktur. Ancak, “Urinetown” un dönüşü, şovun tavada birden fazla durulama olduğunu kanıtlıyor.
Üreetown
16 Şubat'a kadar Manhattan New York Şehir Merkezi'nde; nycitycenter.org. Süre: 2 saat 30 dakika.
En önemli şey, “Urineetown” da bir arada tutan işçilikten vurulmamdı. Skor 1930'ların Hollywood'una başını sallamazsa, 1920'lerde Kurt Weill ve Bertolt Brecht tarafından veya 1830'ların Paris'inde “Les Misérables” tarafından ölümsüzleştirildiği gibi göz kırpıyor. Ve elbette başlık, Marc Blitzstein'ın 1937'den itibaren “Cradle Will Rock” müziği ile Agitprop oyununun tutumu olan Steeltown'u anımsatıyor. Küçük Sally'nin söylediği gibi.
Bununla birlikte, bu asla dikişlerini gösteren bir patchwork gibi hissetmez. Aksine, “Urinetown” şimdi, parçalarının toplamından daha fazlası olan Sui generis'in bir tuhaflığı görevi görüyor. Bu yeniden değerlendirmeye katkıda bulunmak için encesler! Mary-Mitchell Campbell'ın yönetimi altında orkestra, Broadway One'dan (beşe göre dokuz oyuncu) biraz daha büyük olduğu ve Bruce Coughlin'in genişletilmiş orkestraları güzel bir şekilde dolduruldu.
Ama elbette gerçekten değişen şey, “Urineetown” i izlediğimiz bağlamdır. “Tanrım, büyük, tekelleştiren şirketlerin dünyadaki iyilik için böyle bir güç olduğunu hiç bulamadım,” diyor Hope Bobby'ye aşık olmadan önce erken ve her ikisi de onları çevreleyen adaletsizlik tarafından radikalleşiyor. Gösteri, en samimi olanlar da dahil olmak üzere hareketlerimizin kar için demirlediği ve azaltıldığı bir toplumu bekliyordu. Alçakgönüllülük – ya da daha kötüsü – birlikte banyo kullanmak için parasız olanları bekliyor. Kıyasıya bir dünyada kazanan olmayanlar için çok kötü.
“Tavşan ol,” diye söylüyor Cladwell dünya görüşünü anlatıyor. “Uyuşturucu olma. Kaybeden olma. “
Kuşkusuz, Act 2, şov ana karakteri öldürse bile tarihin en karanlık dönüşlerini takip etmek için sinir yoktur. Ancak, “Urinetown” un dönüşü, şovun tavada birden fazla durulama olduğunu kanıtlıyor.
Üreetown
16 Şubat'a kadar Manhattan New York Şehir Merkezi'nde; nycitycenter.org. Süre: 2 saat 30 dakika.