Bu noktada N, 31 yıldır Kongre'de bulunuyor. “O adam” seçildiğinde Temsilciler Meclisi Başkanlığı görevini kaybetti ve bu görevi geri almayı planlıyor. En sevdiği sayı (bir parlamenter için geçerli olan tek sayı) işin tamamlanması için gereken oy sayısı olan 218'dir. Bunun altındaki her şey sıfırdır.
O ve A, başta güney sınırında göçmenlere yönelik insanlık dışı muameleye son vermek olmak üzere pek çok politika hedefi üzerinde hemfikir olsalar da, bu hedeflere nasıl ulaşılacağı konusunda uzlaşmaz bir şekilde anlaşamıyorlar. N kandırır, fatura keser, burnunu tutar ve lobicilerle oyuncak olur ve eğer bir yasa tasarısını geçirecek oyu yoksa, bunu denemek için siyasi sermayesini boşa harcamaz. Tabii ki A hepsini havaya uçurmak istiyor.
Ancak Correa'nın siyasi olarak ön plana çıkarmak istediği çatışma, bağlamının dışına çıkmaya devam ediyor. İlk buluşmalarında, A'nın zaferi ve onun düzen karşıtı söylemi karşısında şok olan N, sanki bir iş içinmiş gibi onunla röportaj yapar ve defalarca sırtına tekme atar. Genç kadının saf olduğunu ve gerçek değişimin kirli işinden çok “azizlerin görüntüleri”yle -anlamsız iyilik pozlarıyla- daha çok ilgilendiğini öne sürüyor. Başlangıçta yumuşak olan ancak aylar geçtikçe giderek sertleşen A, buna, yerleşik olmanın ahlaki sklerozu ve rahatlık ekonomisinin yozlaşması üzerine ders vererek karşılık veriyor.
“Liderlik yapmak politikacılarımızın görevidir” diye gürlüyor.
N, “Uçurumun ötesinde değil, değil” diye yanıtlıyor.
Washington'daki ilişki ne kadar politik olsa da, oyun yazarının niyetine rağmen sahnede kişiselleşiyor. Ve bu iyi bir şey çünkü gerçek insanlar tarafından oynanan oyunların da kişisel olmasından başka bir şey olamaz. Her halükarda Correa, siyasi tartışmanın ileri geri gitmeden çıkmaza girmesini engelleyemiyor. Naforistik bir şekilde söylediği gibi, “Her savaşın sonu bir sonrakinin başlangıcıdır.”
Bu Ouroboros teması hızla sıkıcı hale geliyor ya da en azından aktörler oyunun olay örgüsünü henüz devralmamış olsalardı öyle olurdu. Sonuçta onlar inek değil, ruh koruyucular ve çok azımız bu kadınların sosyal medyadaki resimlerinin ötesinde gerçekte neye benzediklerini gerçekten bildiğinden, hayal gücünün ateşi gerekiyor.
O ve A, başta güney sınırında göçmenlere yönelik insanlık dışı muameleye son vermek olmak üzere pek çok politika hedefi üzerinde hemfikir olsalar da, bu hedeflere nasıl ulaşılacağı konusunda uzlaşmaz bir şekilde anlaşamıyorlar. N kandırır, fatura keser, burnunu tutar ve lobicilerle oyuncak olur ve eğer bir yasa tasarısını geçirecek oyu yoksa, bunu denemek için siyasi sermayesini boşa harcamaz. Tabii ki A hepsini havaya uçurmak istiyor.
Ancak Correa'nın siyasi olarak ön plana çıkarmak istediği çatışma, bağlamının dışına çıkmaya devam ediyor. İlk buluşmalarında, A'nın zaferi ve onun düzen karşıtı söylemi karşısında şok olan N, sanki bir iş içinmiş gibi onunla röportaj yapar ve defalarca sırtına tekme atar. Genç kadının saf olduğunu ve gerçek değişimin kirli işinden çok “azizlerin görüntüleri”yle -anlamsız iyilik pozlarıyla- daha çok ilgilendiğini öne sürüyor. Başlangıçta yumuşak olan ancak aylar geçtikçe giderek sertleşen A, buna, yerleşik olmanın ahlaki sklerozu ve rahatlık ekonomisinin yozlaşması üzerine ders vererek karşılık veriyor.
“Liderlik yapmak politikacılarımızın görevidir” diye gürlüyor.
N, “Uçurumun ötesinde değil, değil” diye yanıtlıyor.
Washington'daki ilişki ne kadar politik olsa da, oyun yazarının niyetine rağmen sahnede kişiselleşiyor. Ve bu iyi bir şey çünkü gerçek insanlar tarafından oynanan oyunların da kişisel olmasından başka bir şey olamaz. Her halükarda Correa, siyasi tartışmanın ileri geri gitmeden çıkmaza girmesini engelleyemiyor. Naforistik bir şekilde söylediği gibi, “Her savaşın sonu bir sonrakinin başlangıcıdır.”
Bu Ouroboros teması hızla sıkıcı hale geliyor ya da en azından aktörler oyunun olay örgüsünü henüz devralmamış olsalardı öyle olurdu. Sonuçta onlar inek değil, ruh koruyucular ve çok azımız bu kadınların sosyal medyadaki resimlerinin ötesinde gerçekte neye benzediklerini gerçekten bildiğinden, hayal gücünün ateşi gerekiyor.