Dalgalar çarpıyor ve köpekler beton duvarların arkasında uluyor, bu sırada bekleme hücresinde çevirmeli bir telefon ötüyor ve daktilo tuşları az dolu bir sayfaya vuruyor. Oyun yazarı Abhishek Majumdar’ın yönettiği, özgün müzikleri ve yoğun ses tasarımı M. Florian Staab’a ait olan “9 Kinds of Silence”da birkaç dakikalık sessizlik var. İlk gösterimi Pazartesi gecesi Manhattan’daki 122CC Tiyatrosu’nda yapılan, bir askerin eve dönüşünü konu alan bu heyecan verici öyküde, her nota söylenmemiş şeylerin altını çiziyor.
Hend Ayoub’un canlandırdığı “Anne” isimli ofis çalışanı, zaten yoğun olan havayı kelimelerle dolduruyor. Kalabalık masasında bulunan ve gazileri kendi annelerinin kollarına geri gönderilmeden önce konuşmaya teşvik eden bir hükümet kılavuzuna göre, “geri dönen askerleri ait olmaları için eğitiyor”. (Daha sonra yetkililerin bu aşırı kalabalık gazilerin patlayıp anavatanları için tehlike oluşturabileceğinden korktuklarını öğrendik.)
Joe Joseph’in canlandırdığı Son olarak bilinen mevcut vakası, odayı ikiye bölen yıpranmış bir muşambanın diğer tarafındaki bir sandalyeye yığılmış ve şok olmuş durumda (set ve kostümler Jian Jung’a ait). Gözleri kara gözlüklerle örtülmüştür, omuzları kulaklarına kadar kamburdur ve kolları gevşek bir kucaklamayla kaburgalarının üzerine dolanmıştır. Annem bu oğlunu bir kahraman olarak selamlıyor ama eğer bu onun ödülüyse, bu bedele değmeyecek gibi görünüyor.
Ayoub, yapımın 80 dakikasının büyük bölümünde tek kadından oluşan bir gösteride travma nedeniyle sıkışıp kalmış bir karakterle birlikte oynama zorluğunu takdire şayan bir şekilde aşıyor. Kâtibi, Ayoub’un performansının öne çıkan özellikleri olan tanınma sesleri (“Aha!”) ve çeşitli kahkaha tonları da dahil olmak üzere, ulusal sadakatini yeniden canlandırmak için tasarlanmış ses egzersizlerinde buruşuk askere liderlik ediyor. Oyun ilerledikçe, vatansever fedakarlığın anlamını kendi tehlikesine rağmen ve giderek daha kişisel bir şekilde sorgulamaya başlar.
Majumdar, savaş karşıtı eleştirisini ailevi terimlerle çerçeveliyor; Anne ve oğlunun bağlı olduğu askeri rejim ataerkil olarak tasvir ediliyor. Yazıda Arapça dualar ve ruhani bir peygambere ve dini bir lidere göndermeler yer almasına rağmen, jeopolitik bağlam kasıtlı olarak belirsiz kalıyor.
Annelerin oğullarını savaşa göndermesi ve her birinin açtığı fiziksel ve zihinsel yaralar neredeyse evrenseldir. Ancak hem karakter gelişiminden hem de zaman ve mekana ilişkin daha geniş ayrıntılardan vazgeçen Majumdar, sonunda çamurlu bir orta yolda ilerlemeye başlar.
Kapsamlı kapsamına rağmen oyunun milliyetçilik, inanç ve savaşta insanın kurban edilmesi hakkındaki gözlemleri mesafeli ve teorik görünüyor. Duygusal bir yumruk atma zamanı geldiğinde buradaki etki susturulur.
9 çeşit sessizlik
7 Ekim’e kadar Manhattan’daki 122 Community Arts Center’da; playco.org. Çalışma süresi: 1 saat 20 dakika.
Hend Ayoub’un canlandırdığı “Anne” isimli ofis çalışanı, zaten yoğun olan havayı kelimelerle dolduruyor. Kalabalık masasında bulunan ve gazileri kendi annelerinin kollarına geri gönderilmeden önce konuşmaya teşvik eden bir hükümet kılavuzuna göre, “geri dönen askerleri ait olmaları için eğitiyor”. (Daha sonra yetkililerin bu aşırı kalabalık gazilerin patlayıp anavatanları için tehlike oluşturabileceğinden korktuklarını öğrendik.)
Joe Joseph’in canlandırdığı Son olarak bilinen mevcut vakası, odayı ikiye bölen yıpranmış bir muşambanın diğer tarafındaki bir sandalyeye yığılmış ve şok olmuş durumda (set ve kostümler Jian Jung’a ait). Gözleri kara gözlüklerle örtülmüştür, omuzları kulaklarına kadar kamburdur ve kolları gevşek bir kucaklamayla kaburgalarının üzerine dolanmıştır. Annem bu oğlunu bir kahraman olarak selamlıyor ama eğer bu onun ödülüyse, bu bedele değmeyecek gibi görünüyor.
Ayoub, yapımın 80 dakikasının büyük bölümünde tek kadından oluşan bir gösteride travma nedeniyle sıkışıp kalmış bir karakterle birlikte oynama zorluğunu takdire şayan bir şekilde aşıyor. Kâtibi, Ayoub’un performansının öne çıkan özellikleri olan tanınma sesleri (“Aha!”) ve çeşitli kahkaha tonları da dahil olmak üzere, ulusal sadakatini yeniden canlandırmak için tasarlanmış ses egzersizlerinde buruşuk askere liderlik ediyor. Oyun ilerledikçe, vatansever fedakarlığın anlamını kendi tehlikesine rağmen ve giderek daha kişisel bir şekilde sorgulamaya başlar.
Majumdar, savaş karşıtı eleştirisini ailevi terimlerle çerçeveliyor; Anne ve oğlunun bağlı olduğu askeri rejim ataerkil olarak tasvir ediliyor. Yazıda Arapça dualar ve ruhani bir peygambere ve dini bir lidere göndermeler yer almasına rağmen, jeopolitik bağlam kasıtlı olarak belirsiz kalıyor.
Annelerin oğullarını savaşa göndermesi ve her birinin açtığı fiziksel ve zihinsel yaralar neredeyse evrenseldir. Ancak hem karakter gelişiminden hem de zaman ve mekana ilişkin daha geniş ayrıntılardan vazgeçen Majumdar, sonunda çamurlu bir orta yolda ilerlemeye başlar.
Kapsamlı kapsamına rağmen oyunun milliyetçilik, inanç ve savaşta insanın kurban edilmesi hakkındaki gözlemleri mesafeli ve teorik görünüyor. Duygusal bir yumruk atma zamanı geldiğinde buradaki etki susturulur.
9 çeşit sessizlik
7 Ekim’e kadar Manhattan’daki 122 Community Arts Center’da; playco.org. Çalışma süresi: 1 saat 20 dakika.