Don Nelsen, The Daily News’teki bir incelemede, “Everett Quinton, Oinker’ı çok sevimli bir adam olarak somutlaştırıyor,” diye yazdı.
İkili, 1984’te Bay Ludlam’ın The Mystery of Irma Vep (adı “vampir”in anagramıdır) ile sansasyonel bir başarı elde etti. (Bay Quinton dört kişiyi tutukladı – bir hizmetçi, Lord Edgar adında bir aristokrat, bir canavar/vampir ve malikaneye gizlenmiş bir kadın.)
Frank Rich, The Times’daki incelemesinde, “Her karakter o kadar eksiksiz, kesin bir çizgi roman yaratımıdır ki, oyuncuların bir rolden diğerine (ve tekrar geri) ara vermeden geçişini izlemek genellikle nefes kesicidir,” diye yazdı. “‘Irma Vep’te Bay Ludlam ve Bay Quinton gülünç olanı yüce bir düzeye yükseltti.”
Bay Ludlam ve Bay Quinton, gösteriyi 330’dan fazla kez sergilediler. Ancak Bay Ludlam’ın kariyerinin doruk noktası olduğu ortaya çıktı – 1987’de AIDS’e bağlı zatürreden öldü. Bay Quinton, Bay Ludlam’ın bazı eserlerini yeniden sahneleyerek ve sunumu kademeli olarak genişleterek Gülünç tiyatroyla devam etti. 1994’te Mel Gussow, The Times için yazdığı bir makalede Bay Quinton’ın şirkete kendi damgasını vurduğunu yazdı.
Bay Gussow, “Akıl hocası ve uzun süredir birlikte çalıştığı kişinin teatral mirasına saygı duymakla birlikte,” diye yazdı, “Mr. Quinton, şirkete kendi saygısız imzasını attı: Ludlamania beşlileştirildi.
Gülünç Tiyatro’yu, Sheridan Meydanı’ndaki yerini kaybettiği ve şehrin giderek soylulaşan bir bölgesindeki diğer küçük tiyatro kumpanyaları gibi yüksek maliyetlerle dolup taştığı 1997 yılına kadar devam ettirdi. Bununla birlikte, Bay Quinton, prömiyeri 2014’te Manhattan’daki St. Clement’s Tiyatrosu’nda yapılan (ve sonraki yıl tekrar için geri dönen) Drop Dead Perfect dahil olmak üzere yönetmenliğe ve oyunculuğa devam etti.
Anita Gates, The Times’daki incelemesine “Everett Quinton, 1950’lerden kalma şirin bir tığ işi şeftali elbisesi ve ona uygun bir boleroyla hiç bu kadar güzel görünmemişti,” diye başladı.
İkili, 1984’te Bay Ludlam’ın The Mystery of Irma Vep (adı “vampir”in anagramıdır) ile sansasyonel bir başarı elde etti. (Bay Quinton dört kişiyi tutukladı – bir hizmetçi, Lord Edgar adında bir aristokrat, bir canavar/vampir ve malikaneye gizlenmiş bir kadın.)
Frank Rich, The Times’daki incelemesinde, “Her karakter o kadar eksiksiz, kesin bir çizgi roman yaratımıdır ki, oyuncuların bir rolden diğerine (ve tekrar geri) ara vermeden geçişini izlemek genellikle nefes kesicidir,” diye yazdı. “‘Irma Vep’te Bay Ludlam ve Bay Quinton gülünç olanı yüce bir düzeye yükseltti.”
Bay Ludlam ve Bay Quinton, gösteriyi 330’dan fazla kez sergilediler. Ancak Bay Ludlam’ın kariyerinin doruk noktası olduğu ortaya çıktı – 1987’de AIDS’e bağlı zatürreden öldü. Bay Quinton, Bay Ludlam’ın bazı eserlerini yeniden sahneleyerek ve sunumu kademeli olarak genişleterek Gülünç tiyatroyla devam etti. 1994’te Mel Gussow, The Times için yazdığı bir makalede Bay Quinton’ın şirkete kendi damgasını vurduğunu yazdı.
Bay Gussow, “Akıl hocası ve uzun süredir birlikte çalıştığı kişinin teatral mirasına saygı duymakla birlikte,” diye yazdı, “Mr. Quinton, şirkete kendi saygısız imzasını attı: Ludlamania beşlileştirildi.
Gülünç Tiyatro’yu, Sheridan Meydanı’ndaki yerini kaybettiği ve şehrin giderek soylulaşan bir bölgesindeki diğer küçük tiyatro kumpanyaları gibi yüksek maliyetlerle dolup taştığı 1997 yılına kadar devam ettirdi. Bununla birlikte, Bay Quinton, prömiyeri 2014’te Manhattan’daki St. Clement’s Tiyatrosu’nda yapılan (ve sonraki yıl tekrar için geri dönen) Drop Dead Perfect dahil olmak üzere yönetmenliğe ve oyunculuğa devam etti.
Anita Gates, The Times’daki incelemesine “Everett Quinton, 1950’lerden kalma şirin bir tığ işi şeftali elbisesi ve ona uygun bir boleroyla hiç bu kadar güzel görünmemişti,” diye başladı.