Deneysel tıbbi araştırma dünyasının tiyatro dünyasına söyleyecek pek bir şeyi yok gibi görünüyor ama Lucy Prebble bağlantılar görüyor. Her ikisi de denek ve gözlemci gerektirir, her ikisi de dikkatle kontrol edilen bir ortamda gerçekleşir ve her ikisi de belirli bir derecede şansa bağlıdır.
İngiliz oyun yazarı ve senarist Prebble, “Bu konu üzerinde düşündükçe, 'Bizim yaptığımız da bu' diye daha çok düşündüm” dedi.
2006 yılında Prebble, altı sağlıklı genç Britanyalının yeni bir ilaç aldıktan sonra çoklu organ yetmezliği yaşadığı başarısız bir tıbbi çalışmadan özellikle etkilenmişti. Olay, Prebble'ın, hayatlarının gidişatını değiştiren bir uyuşturucu denemesine katılan iki katılımcıyı konu alan oyunu “The Effect”e kısmen ilham verdi. Oyun ilk olarak 2012'de Londra'daki Ulusal Tiyatro'da sahnelendi (ve 2016'da New York'taki Barrow Street Tiyatrosu'nda sahnelendi), geçen sonbaharda orada yeniden canlandırıldı ve 3 Mart'ta Shed'de sınırlı bir katılım için New York'a gelecek.
Londra'nın yeniden canlandırılmasında olduğu gibi, New York dizisinde de Paapa Essiedu (“I May Destroy You”, “Black Mirror”) ve Taylor Russell (“Waves”, “Bones and All”) Tristan ve Connie rollerinde yer alacak. Neredeyse zıt kişiliklere sahip ailelere, sevgi duygularını tetikleme potansiyeline sahip bir antidepresan veriliyor. Uyuşturucunun beklenenden daha güçlü olduğu ortaya çıktığında ve aşk ile mani arasındaki çizgi test edildiğinde, deneyin liderleri (Michele Austin ve Kobna Holdbrook-Smith tarafından canlandırılıyor) uyuşturucunun kontrolden çıkmasını önlemek için mücadele ediyor.
Essiedu, Tristan ve Connie hakkında “Ne hissettiklerini biliyorlar ama neden hissettiklerini bilmiyorlar” dedi. “1 milyarda 1’i etkileyen bir şey mi yaşıyorlar? Yoksa bugün var yarın yok mu olacak?”
Prebble bu yazıyı kendi acısıyla ve kendi deyimiyle depresyon kriziyle mücadele ederken yazdı.
“Neyin gerçek olup neyin olmadığı, neyin aşk, neyin sahte bir telaş olduğuyla çok ilgileniyordum” dedi. “Bu duyguyu teatral bir deneyimde yeniden yaratıp yaratamayacağımı görmek istedim.”
Güçlü modernist tarzıyla tanınan Jamie Lloyd'un yönettiği (Jessica Chastain ile “A Doll's House”, James McAvoy ile “Cyrano de Bergerac”) yeniden yapım, bir hap kapsülü kadar şık ve parlak. Kesilen ara ve Lloyd'un Prebble ile işbirliği içinde yaptığı diğer düzenlemeler sayesinde gösteri artık 100 dakikanın biraz altında, yani orijinal prodüksiyondan neredeyse yüzde 20 daha kısa.
Çok az aksesuar var ve kostüm değişikliği yok ve Jon Clark'ın aydınlatma tasarımı, birden fazla oda izlenimi veren spot ışıklar ve aydınlatmalı zemin panellerinden oluşan basit bir seti tamamlıyor.
Russell, “Jamie'nin en güzel yanı, tüm bunların, gerekli olanı bulmaya yönelik içindeki bu derin, özgün arzudan gelmesidir” dedi. “Asla 'Şu ya da bu şekilde radikal olalım' değil. Soru şu: 'Hayal gücümüzü burada nasıl ön plana ve merkeze koyabiliriz?' Bu neyi gerektirir veya gerektirir?'”
Londra performansından önce Russell hiçbir zaman profesyonel olarak sahnede performans sergilememişti. Senaryoya aşık olduktan sonra rolün peşine düştü ve geçen baharda Lloyd'un Broadway prodüksiyonu olan “A Doll's House” sırasında New York'ta okudu.
Film endüstrisi geçmişinden gelen ve setteki her günün bir öncekinden farklı olması nedeniyle Russell, tiyatronun tekrarını saçma bulacağından korkuyordu. Tam tersine bu deneyimin işine yeni bir özgürlük duygusu kazandırdığını söyledi.
“Sahneye çıkıyorsunuz ve ne olacağı hakkında hiçbir fikriniz yok” dedi. “Kendinizi iyi hissetmeniz, kendinizi çirkin hissetmeniz, yeterince hazırlanmamış olmanız veya son performansınızdan nefret etmiş olmanız önemli değil; sadece devam etmeniz gerekiyor.”
2016 yılında Royal Shakespeare Company'de Hamlet'i oynayan ilk siyahi aktör olan Essiedu, oyunun keskin belirsizliğinden etkilendiğini söyledi. Başlangıçta, Tristan ya da Connie'nin plasebo aldığı öne sürülüyor ve izleyicinin kimin duygularının “gerçek” olduğunu ve hangilerinin kimyasal olarak güçlendirilmiş olduğunu tahmin etmesine izin veriliyor.
Bu bulmaca çözüldüğünde diğerleri ortaya çıkıyor. Bu ilaç ne için geliştirildi? Peki iki yönetici arasında neler oluyor?
Essiedu oyunu okurken “Bunun bir trajedi mi yoksa bir zafer mi olduğunu tam olarak anlayamadım” dedi. “İki ay boyunca bunu yaptıktan sonra bile şimdi bile inandığım şeyden asla tam olarak tatmin olamıyorum; bazen biri olduğunu düşünüyorum, bazen de diğeri olduğunu düşünüyorum.”
Trajedi ve komediyi bir araya getirmesiyle tanınan “Succession” dizisinin yazarı ve baş yapımcısı Prebble, kendi yazılarında trajediye yöneldiğini söyledi.
“Trajedinin daha iyimser bir sanat formu olduğu yönünde bir tartışma var” dedi. “Komediler temelde değişime izin vermez çünkü sürekli olarak yeniden ayarlanmaları gerekir. Ancak trajedide değişim mümkündür. Sonunda her şey başladığından farklı oluyor.”
Oyundaki karakterler, on yılı aşkın bir süre önce gösterime girmesinden bu yana bazı gelişmeler kaydetti. Aslen İngiltere ve İrlanda'dan olan Connie ve Tristan, artık sırasıyla Kanada ve Russell ve Essiedu'nun büyüdüğü Doğu Londra'dan geliyorlar. Ve Tristan'ın Connie'yi büyülediği merkezi dans, Childish Gambino ve Yaratıcı Tyler'ın sahne gösterilerinden sonra Essiedu tarafından modellenen (hareket yönetmenleri Sarah Golding ve Yukiko Masui ile birlikte) İrlanda tapından hip-hop taklidine dönüştü.
Prebble, New York koşusu için birkaç ek değişiklik yapacağını (örneğin, bazı kültüre özgü referansları bağlamsallaştırmak için) ancak temel karakter ve olay örgüsünü koruyacağını söyledi. (Amerikalı ve İngiliz izleyiciler arasında bir fark var mı? “Birleşik Krallık'ta bir satır daha erken gülüyorlar” dedi Prebble. “Bu neredeyse önleyici bir davranış; sanki şakayı kendi kafalarında yapıyorlar ya da size haber vermeye çalışıyorlar.” . Bakın ne olacak.”)
Ve her oyunda ya da herhangi bir bilimsel deneyde olduğu gibi, gerçek buluşlar beklemediğiniz şeylerdir.
Essiedu, “Değişmesine ve o ana özgü olmasına izin verilmesi gerekiyor” dedi. “Daha önce sahip olduğunuz yüksek seviyelerin peşinde koşarsanız, asla işe yaramayacaktır.”
İngiliz oyun yazarı ve senarist Prebble, “Bu konu üzerinde düşündükçe, 'Bizim yaptığımız da bu' diye daha çok düşündüm” dedi.
2006 yılında Prebble, altı sağlıklı genç Britanyalının yeni bir ilaç aldıktan sonra çoklu organ yetmezliği yaşadığı başarısız bir tıbbi çalışmadan özellikle etkilenmişti. Olay, Prebble'ın, hayatlarının gidişatını değiştiren bir uyuşturucu denemesine katılan iki katılımcıyı konu alan oyunu “The Effect”e kısmen ilham verdi. Oyun ilk olarak 2012'de Londra'daki Ulusal Tiyatro'da sahnelendi (ve 2016'da New York'taki Barrow Street Tiyatrosu'nda sahnelendi), geçen sonbaharda orada yeniden canlandırıldı ve 3 Mart'ta Shed'de sınırlı bir katılım için New York'a gelecek.
Londra'nın yeniden canlandırılmasında olduğu gibi, New York dizisinde de Paapa Essiedu (“I May Destroy You”, “Black Mirror”) ve Taylor Russell (“Waves”, “Bones and All”) Tristan ve Connie rollerinde yer alacak. Neredeyse zıt kişiliklere sahip ailelere, sevgi duygularını tetikleme potansiyeline sahip bir antidepresan veriliyor. Uyuşturucunun beklenenden daha güçlü olduğu ortaya çıktığında ve aşk ile mani arasındaki çizgi test edildiğinde, deneyin liderleri (Michele Austin ve Kobna Holdbrook-Smith tarafından canlandırılıyor) uyuşturucunun kontrolden çıkmasını önlemek için mücadele ediyor.
Essiedu, Tristan ve Connie hakkında “Ne hissettiklerini biliyorlar ama neden hissettiklerini bilmiyorlar” dedi. “1 milyarda 1’i etkileyen bir şey mi yaşıyorlar? Yoksa bugün var yarın yok mu olacak?”
Prebble bu yazıyı kendi acısıyla ve kendi deyimiyle depresyon kriziyle mücadele ederken yazdı.
“Neyin gerçek olup neyin olmadığı, neyin aşk, neyin sahte bir telaş olduğuyla çok ilgileniyordum” dedi. “Bu duyguyu teatral bir deneyimde yeniden yaratıp yaratamayacağımı görmek istedim.”
Güçlü modernist tarzıyla tanınan Jamie Lloyd'un yönettiği (Jessica Chastain ile “A Doll's House”, James McAvoy ile “Cyrano de Bergerac”) yeniden yapım, bir hap kapsülü kadar şık ve parlak. Kesilen ara ve Lloyd'un Prebble ile işbirliği içinde yaptığı diğer düzenlemeler sayesinde gösteri artık 100 dakikanın biraz altında, yani orijinal prodüksiyondan neredeyse yüzde 20 daha kısa.
Çok az aksesuar var ve kostüm değişikliği yok ve Jon Clark'ın aydınlatma tasarımı, birden fazla oda izlenimi veren spot ışıklar ve aydınlatmalı zemin panellerinden oluşan basit bir seti tamamlıyor.
Russell, “Jamie'nin en güzel yanı, tüm bunların, gerekli olanı bulmaya yönelik içindeki bu derin, özgün arzudan gelmesidir” dedi. “Asla 'Şu ya da bu şekilde radikal olalım' değil. Soru şu: 'Hayal gücümüzü burada nasıl ön plana ve merkeze koyabiliriz?' Bu neyi gerektirir veya gerektirir?'”
Londra performansından önce Russell hiçbir zaman profesyonel olarak sahnede performans sergilememişti. Senaryoya aşık olduktan sonra rolün peşine düştü ve geçen baharda Lloyd'un Broadway prodüksiyonu olan “A Doll's House” sırasında New York'ta okudu.
Film endüstrisi geçmişinden gelen ve setteki her günün bir öncekinden farklı olması nedeniyle Russell, tiyatronun tekrarını saçma bulacağından korkuyordu. Tam tersine bu deneyimin işine yeni bir özgürlük duygusu kazandırdığını söyledi.
“Sahneye çıkıyorsunuz ve ne olacağı hakkında hiçbir fikriniz yok” dedi. “Kendinizi iyi hissetmeniz, kendinizi çirkin hissetmeniz, yeterince hazırlanmamış olmanız veya son performansınızdan nefret etmiş olmanız önemli değil; sadece devam etmeniz gerekiyor.”
2016 yılında Royal Shakespeare Company'de Hamlet'i oynayan ilk siyahi aktör olan Essiedu, oyunun keskin belirsizliğinden etkilendiğini söyledi. Başlangıçta, Tristan ya da Connie'nin plasebo aldığı öne sürülüyor ve izleyicinin kimin duygularının “gerçek” olduğunu ve hangilerinin kimyasal olarak güçlendirilmiş olduğunu tahmin etmesine izin veriliyor.
Bu bulmaca çözüldüğünde diğerleri ortaya çıkıyor. Bu ilaç ne için geliştirildi? Peki iki yönetici arasında neler oluyor?
Essiedu oyunu okurken “Bunun bir trajedi mi yoksa bir zafer mi olduğunu tam olarak anlayamadım” dedi. “İki ay boyunca bunu yaptıktan sonra bile şimdi bile inandığım şeyden asla tam olarak tatmin olamıyorum; bazen biri olduğunu düşünüyorum, bazen de diğeri olduğunu düşünüyorum.”
Trajedi ve komediyi bir araya getirmesiyle tanınan “Succession” dizisinin yazarı ve baş yapımcısı Prebble, kendi yazılarında trajediye yöneldiğini söyledi.
“Trajedinin daha iyimser bir sanat formu olduğu yönünde bir tartışma var” dedi. “Komediler temelde değişime izin vermez çünkü sürekli olarak yeniden ayarlanmaları gerekir. Ancak trajedide değişim mümkündür. Sonunda her şey başladığından farklı oluyor.”
Oyundaki karakterler, on yılı aşkın bir süre önce gösterime girmesinden bu yana bazı gelişmeler kaydetti. Aslen İngiltere ve İrlanda'dan olan Connie ve Tristan, artık sırasıyla Kanada ve Russell ve Essiedu'nun büyüdüğü Doğu Londra'dan geliyorlar. Ve Tristan'ın Connie'yi büyülediği merkezi dans, Childish Gambino ve Yaratıcı Tyler'ın sahne gösterilerinden sonra Essiedu tarafından modellenen (hareket yönetmenleri Sarah Golding ve Yukiko Masui ile birlikte) İrlanda tapından hip-hop taklidine dönüştü.
Prebble, New York koşusu için birkaç ek değişiklik yapacağını (örneğin, bazı kültüre özgü referansları bağlamsallaştırmak için) ancak temel karakter ve olay örgüsünü koruyacağını söyledi. (Amerikalı ve İngiliz izleyiciler arasında bir fark var mı? “Birleşik Krallık'ta bir satır daha erken gülüyorlar” dedi Prebble. “Bu neredeyse önleyici bir davranış; sanki şakayı kendi kafalarında yapıyorlar ya da size haber vermeye çalışıyorlar.” . Bakın ne olacak.”)
Ve her oyunda ya da herhangi bir bilimsel deneyde olduğu gibi, gerçek buluşlar beklemediğiniz şeylerdir.
Essiedu, “Değişmesine ve o ana özgü olmasına izin verilmesi gerekiyor” dedi. “Daha önce sahip olduğunuz yüksek seviyelerin peşinde koşarsanız, asla işe yaramayacaktır.”