Zora Howard’ın “Hang Time” filmi için pire girmek, bir korku filmine adım atmak gibi. Karanlık, kara kutu tiyatrosuna nüfuz eder ve ağustosböcekleri görünmeyen bazı ormanlarda sohbet eder. Büyük bir engel – belki bir heykel? veya kurulum? – odanın sözünü keser. Sonra netleşiyor: Üç siyah adam, görünüşe göre yükseltilmiş dairesel bir platform üzerinde görünmez iplerle asılı duruyor. Işıklar, çökmüş başlarını ve omuzlarını hafifçe aydınlatıyor; gölgeleri sağ duvara düşerek Kara Walker’ın silüetlerini anımsatıyor. Koltuğunuza ulaşmak için yanlarından geçmelisiniz.
Bu yapımı yazan ve yöneten Howard, nasıl bir izlenim bırakılacağını kesinlikle biliyor.
Flea’nın Los Angeles’taki WACO (Where Art Can Occur) Theatre Center ve Butler Electronics işbirliğiyle yapımcılığını üstlendiği bu bir saatlik prömiyerde, linç edilmiş Bird (Dion Graham), Slim (Akron Watson) ve Blood (Cecil Blutcher) adlı üç adam rol alıyor. , kadınlar, iş, babalık ve kayıp hakkında önde gelen konuşmalar. Oda boş ve oyun başladığı gibi aniden bitiyor – sanki nefessiz bir sonsuzluğun sadece birkaç anını yakalıyormuşuz gibi.
Erkeklerin kendilerini tuttuklarına dair görünür bir işaret olmasa da, ara sıra iplerin gerilme sesini ve erkeklerin ürküp imza pozlarına doğru gerildiklerini duyuyoruz. Başlarının gevşekliği, uzamış bir boynun şişkin damarları, hatta senkronize göz hareketleri: Bu rigor mortis dansı, her tekrarda daha temelsiz ve daha az dokunaklı hale gelse de, küçük inceliklerin başyapıtıdır.
Bu bahar NYC tiyatrosu, müziği ve dansı hakkında daha fazla bilgi
Bird, Blood ve Slim, siyahi bir Amerikalının hayatındaki üç bölüm gibidir: Blood (“Young Blood”daki gibi) hala akmaktadır. Slim, şarkı söyleyen, şakalaşan ve maçoluğuyla övünen palyaçodur. En büyüğü olan Bird, Tanrı’nın müjdesini, sağlam ahlakı ve sıkı çalışmayı vaaz eden, ama aynı zamanda onu sertleştiren kendi kayıpları olan ikiyüzlü huysuzdur. Mükemmel kadroya sahip oyuncuların her biri, gerçekçilik ile Hang Time’ın var olduğu mecazi alan arasındaki çizgide yürümeyi başarıyor.
Howard, zaten incelikle ayarlanmış diyaloğunun tüm inceliklerini ortaya çıkarıyor ve bu, zararsız ifadeleri erkeklerin asılı vücutlarıyla ilgili acımasız çifte anlamlara dönüştürüyor (“Yüzü nasıl kıpkırmızı oluyor,” Slim, Blood’ın pahasına şaka yapıyor). Ama erkekler sadece kelimelerle iletişim kurmazlar; ayrıca homurdanır, homurdanır ve kıkırdarlar ve bazen sözsüz ünlemler kendi uyumlarını yaratırlar.
Duygusal değişimleri vurgulamak için, Megan Culley’nin yaprakların hışırtısından trenin uğultusuna kadar dış dünyayı odaya getiren ses tasarımı, meşum ışıklandırma (Reza Behjat tarafından) ve senaryonun değişken temposu ve durgunluk Ve erkeklerin giydiği kot pantolonlar, spor ayakkabılar ve ekose düğmeli gömlekler (Dominique Fawn Hill tarafından) ince bir şekilde aşınmış ve yırtık pırtık, bu nedenle kurşun deliklerini ve kanlı gözyaşlarını geç saatlere kadar fark etmeyebilirsiniz.
Bu adamların buraya nasıl geldikleri de dahil olmak üzere kasıtlı olarak cevaplanmamış sorular var. Bird, Blood ve Slim ölümlerinden asla bahsetmezler; Durumlarının yalnızca belli belirsiz farkında görünüyorlar. Zamanı asla söylemeden konuşmayı tekrarlıyorlar ve sanki gelecek gerçekten yüzleşebilecekleri bir yerdeymiş gibi hava durumu ve planları hakkında konuşuyorlar.
Howard, hem bu çalışmasında hem de 2021 Pulitzer Ödülü finalisti olan ilgi çekici 2020 oyunu Stew’de, karakterlerini Siyah Amerikan tarihi olan bir Mobius travma ve adaletsizlik şeridine yazıyor.
Ve Hang Time inkar edilemez derecede hareketli bir oyun sunarken, aynı zamanda kalıcı bir izlenim bırakamayacak kadar durağan. Dili bir o kadar beceriksiz olan Beckett’in absürd arafı ve boşlukları bile başladığımız yere dönsek bile bizi bir yere götürüyor.
“Hang Time” görsel bir korku beyanıyla başlar, ancak gevezeliklerinin ve gevezeliklerinin ortasında konuşmayı asla bitiremez.
kapatma zamanı
3 Nisan’a kadar Manhattan’daki Flea Theatre’da; theflea.org. Çalışma süresi: 1 saat.
Bu yapımı yazan ve yöneten Howard, nasıl bir izlenim bırakılacağını kesinlikle biliyor.
Flea’nın Los Angeles’taki WACO (Where Art Can Occur) Theatre Center ve Butler Electronics işbirliğiyle yapımcılığını üstlendiği bu bir saatlik prömiyerde, linç edilmiş Bird (Dion Graham), Slim (Akron Watson) ve Blood (Cecil Blutcher) adlı üç adam rol alıyor. , kadınlar, iş, babalık ve kayıp hakkında önde gelen konuşmalar. Oda boş ve oyun başladığı gibi aniden bitiyor – sanki nefessiz bir sonsuzluğun sadece birkaç anını yakalıyormuşuz gibi.
Erkeklerin kendilerini tuttuklarına dair görünür bir işaret olmasa da, ara sıra iplerin gerilme sesini ve erkeklerin ürküp imza pozlarına doğru gerildiklerini duyuyoruz. Başlarının gevşekliği, uzamış bir boynun şişkin damarları, hatta senkronize göz hareketleri: Bu rigor mortis dansı, her tekrarda daha temelsiz ve daha az dokunaklı hale gelse de, küçük inceliklerin başyapıtıdır.
Bu bahar NYC tiyatrosu, müziği ve dansı hakkında daha fazla bilgi
Bird, Blood ve Slim, siyahi bir Amerikalının hayatındaki üç bölüm gibidir: Blood (“Young Blood”daki gibi) hala akmaktadır. Slim, şarkı söyleyen, şakalaşan ve maçoluğuyla övünen palyaçodur. En büyüğü olan Bird, Tanrı’nın müjdesini, sağlam ahlakı ve sıkı çalışmayı vaaz eden, ama aynı zamanda onu sertleştiren kendi kayıpları olan ikiyüzlü huysuzdur. Mükemmel kadroya sahip oyuncuların her biri, gerçekçilik ile Hang Time’ın var olduğu mecazi alan arasındaki çizgide yürümeyi başarıyor.
Howard, zaten incelikle ayarlanmış diyaloğunun tüm inceliklerini ortaya çıkarıyor ve bu, zararsız ifadeleri erkeklerin asılı vücutlarıyla ilgili acımasız çifte anlamlara dönüştürüyor (“Yüzü nasıl kıpkırmızı oluyor,” Slim, Blood’ın pahasına şaka yapıyor). Ama erkekler sadece kelimelerle iletişim kurmazlar; ayrıca homurdanır, homurdanır ve kıkırdarlar ve bazen sözsüz ünlemler kendi uyumlarını yaratırlar.
Duygusal değişimleri vurgulamak için, Megan Culley’nin yaprakların hışırtısından trenin uğultusuna kadar dış dünyayı odaya getiren ses tasarımı, meşum ışıklandırma (Reza Behjat tarafından) ve senaryonun değişken temposu ve durgunluk Ve erkeklerin giydiği kot pantolonlar, spor ayakkabılar ve ekose düğmeli gömlekler (Dominique Fawn Hill tarafından) ince bir şekilde aşınmış ve yırtık pırtık, bu nedenle kurşun deliklerini ve kanlı gözyaşlarını geç saatlere kadar fark etmeyebilirsiniz.
Bu adamların buraya nasıl geldikleri de dahil olmak üzere kasıtlı olarak cevaplanmamış sorular var. Bird, Blood ve Slim ölümlerinden asla bahsetmezler; Durumlarının yalnızca belli belirsiz farkında görünüyorlar. Zamanı asla söylemeden konuşmayı tekrarlıyorlar ve sanki gelecek gerçekten yüzleşebilecekleri bir yerdeymiş gibi hava durumu ve planları hakkında konuşuyorlar.
Howard, hem bu çalışmasında hem de 2021 Pulitzer Ödülü finalisti olan ilgi çekici 2020 oyunu Stew’de, karakterlerini Siyah Amerikan tarihi olan bir Mobius travma ve adaletsizlik şeridine yazıyor.
Ve Hang Time inkar edilemez derecede hareketli bir oyun sunarken, aynı zamanda kalıcı bir izlenim bırakamayacak kadar durağan. Dili bir o kadar beceriksiz olan Beckett’in absürd arafı ve boşlukları bile başladığımız yere dönsek bile bizi bir yere götürüyor.
“Hang Time” görsel bir korku beyanıyla başlar, ancak gevezeliklerinin ve gevezeliklerinin ortasında konuşmayı asla bitiremez.
kapatma zamanı
3 Nisan’a kadar Manhattan’daki Flea Theatre’da; theflea.org. Çalışma süresi: 1 saat.