Aksi takdirde, eserin kapsamlı bir şekilde isimsizleştirilmesi ve kara tarihin karakterleri ve olaylarının birleşmesi, onu bir kara tombala oyununa dönüştürür: Scottsboro Boys, Birmingham kilisesinin bombalanması, Orta Geçit , Katrina Kasırgası ve Spirituals ( kazanan kart için özellikle Woods ve Gladney tarafından güzel bir şekilde gerçekleştirilmesine rağmen).
Ve “Black Odyssey”, kaynak metniyle aynı ruhla (Odysseia’da Odysseus, “Hiçkimse” veya “Hiçkimse” olduğunu söyler) adlandırma konusunda çok eğlenceli – ama Malachai Malcolm Little Lincoln ve Circe Tubman Sojourner At arasında Rosa Ida B Nzinga ve diğerleri için bu mizah dokunuşu bile oyunun karalığının abartılı bir açıklamasından biraz daha fazlası oluyor.
Homer Koleji’ne ve Bulfinch Üniversitesi’ne ve Edith Hamilton’a katılan resmi ve gayri resmi klasiklerin de bu Harlem macerasının nasıl gittiğine dair bazı takip soruları olabilir. Örneğin oyun, Deus ve Paw Sidin satranç oynarken tanrıların insan dünyasında güçlerini kullanmasını tasvir ediyor. Ancak mecaz aşırı kullanılıyor ve daha fazla soruyu gündeme getiriyor: Bu tanrıların uymaları gereken kanunları ve kısıtlamaları var mı? Deus, 1619’dan beri kumar oynadıklarını söylüyor, yani bu, siyah Amerikalıların durumundan onların sorumlu olduğu anlamına mı geliyor? Onlar sadece siyahların tanrıları mı; Bunlar Homer’daki tanrılarla aynı mı?
Daha genel olarak, Black Odyssey bazen orijinal metin üzerinde çalışmakla ondan sapmak arasında doğru dengeyi bulmakta zorlanır; Odysseus’un seyahatlerinde karşılaştığı birkaç genç kadın karakterin bir karışımı olduğunu açıkça belirtmek için bir karaktere Benevolence Nausicca Calypso Sabine (dönüştürücü bir Tẹmídayo Amay) adını vermek gibi, oyun kendini bariz bir şekilde ilan ettiğinde gerilim en çok belirgindir.
David Goldstein’ın set tasarımı, Lynn F. Angelson Theatre’daki Thrust sahnesini gerçek deniz gibi dalgalanan ve yansıyan yükseltilmiş bir platformla güzel bir şekilde dönüştürüyor. Eskiden bir evi, çatıyı veya tabii ki bir yelkenli gemiyi temsil eden bir şehir silueti ile boyanmış bir yelkenlinin iki ucu uzun bir yol kat ediyor, ancak yapım, farklı ayarlarını netleştirmek için birkaç başka parça veya destek kullanabilir. Adam Honoré’nin aydınlatması, Paw Sidin’in aydınlatmasının serin koyu mavisine ve deniz sahnesinden yansıyan akuamarin mavileri ve yeşillerine karşı sıcak sarı bir ışık iziyle arkasında duran Deus ile uygun şekilde yüce, tüm tiyatroyu okyanusal bir yeraltı dünyasına çekiyor. Kindall Houston Almond’ın farklı dönemlere ve estetiklere ait çeşitli modaları sergileyen kostüm tasarımı da benzer şekilde uygun: parlak, dökümlü cüppeler, Basquiat tarzı tacı olan siyah bir beyzbol şapkası, belirli yaştaki her Karayipli erkeğin resmi olmayan ayakkabısı olarak da bilinen huaraches.
Bu klasikle modernin buluştuğu, Yunanla siyahın buluştuğu yapım, iki buçuk saatlik koşusunda çok yol kat ederek yolculuğun sonunda sıkıcı hissettiriyor. Yine de Black Odyssey, yolculuğu değerli kılmak için bir dizi kahraman – ve kötü adam – ve harika bir karanlık gösterisi sunuyor.
Kara Destan
26 Mart’a kadar Classic Stage Company, Manhattan’da; classicstage.org. Süre: 2 saat 30 dakika.
Ve “Black Odyssey”, kaynak metniyle aynı ruhla (Odysseia’da Odysseus, “Hiçkimse” veya “Hiçkimse” olduğunu söyler) adlandırma konusunda çok eğlenceli – ama Malachai Malcolm Little Lincoln ve Circe Tubman Sojourner At arasında Rosa Ida B Nzinga ve diğerleri için bu mizah dokunuşu bile oyunun karalığının abartılı bir açıklamasından biraz daha fazlası oluyor.
Homer Koleji’ne ve Bulfinch Üniversitesi’ne ve Edith Hamilton’a katılan resmi ve gayri resmi klasiklerin de bu Harlem macerasının nasıl gittiğine dair bazı takip soruları olabilir. Örneğin oyun, Deus ve Paw Sidin satranç oynarken tanrıların insan dünyasında güçlerini kullanmasını tasvir ediyor. Ancak mecaz aşırı kullanılıyor ve daha fazla soruyu gündeme getiriyor: Bu tanrıların uymaları gereken kanunları ve kısıtlamaları var mı? Deus, 1619’dan beri kumar oynadıklarını söylüyor, yani bu, siyah Amerikalıların durumundan onların sorumlu olduğu anlamına mı geliyor? Onlar sadece siyahların tanrıları mı; Bunlar Homer’daki tanrılarla aynı mı?
Daha genel olarak, Black Odyssey bazen orijinal metin üzerinde çalışmakla ondan sapmak arasında doğru dengeyi bulmakta zorlanır; Odysseus’un seyahatlerinde karşılaştığı birkaç genç kadın karakterin bir karışımı olduğunu açıkça belirtmek için bir karaktere Benevolence Nausicca Calypso Sabine (dönüştürücü bir Tẹmídayo Amay) adını vermek gibi, oyun kendini bariz bir şekilde ilan ettiğinde gerilim en çok belirgindir.
David Goldstein’ın set tasarımı, Lynn F. Angelson Theatre’daki Thrust sahnesini gerçek deniz gibi dalgalanan ve yansıyan yükseltilmiş bir platformla güzel bir şekilde dönüştürüyor. Eskiden bir evi, çatıyı veya tabii ki bir yelkenli gemiyi temsil eden bir şehir silueti ile boyanmış bir yelkenlinin iki ucu uzun bir yol kat ediyor, ancak yapım, farklı ayarlarını netleştirmek için birkaç başka parça veya destek kullanabilir. Adam Honoré’nin aydınlatması, Paw Sidin’in aydınlatmasının serin koyu mavisine ve deniz sahnesinden yansıyan akuamarin mavileri ve yeşillerine karşı sıcak sarı bir ışık iziyle arkasında duran Deus ile uygun şekilde yüce, tüm tiyatroyu okyanusal bir yeraltı dünyasına çekiyor. Kindall Houston Almond’ın farklı dönemlere ve estetiklere ait çeşitli modaları sergileyen kostüm tasarımı da benzer şekilde uygun: parlak, dökümlü cüppeler, Basquiat tarzı tacı olan siyah bir beyzbol şapkası, belirli yaştaki her Karayipli erkeğin resmi olmayan ayakkabısı olarak da bilinen huaraches.
Bu klasikle modernin buluştuğu, Yunanla siyahın buluştuğu yapım, iki buçuk saatlik koşusunda çok yol kat ederek yolculuğun sonunda sıkıcı hissettiriyor. Yine de Black Odyssey, yolculuğu değerli kılmak için bir dizi kahraman – ve kötü adam – ve harika bir karanlık gösterisi sunuyor.
Kara Destan
26 Mart’a kadar Classic Stage Company, Manhattan’da; classicstage.org. Süre: 2 saat 30 dakika.