Radiohead The Bard'a vurur: sonsuzluk ve kriptonit için bir karışım, belki de düşünün. Ancak Çarşamba günü İngiltere'nin Manchester, Manchester kentinde açılan “Hamlet” in yeni, danslı bir versiyonu sadece bir hile değil.
Albümde, Shakespeare'in, endişe verici bir şekilde içgözlemli metinler olan kasvetli müzik tengi, siyasi utanç üzerine gasp, intikam ve benlik hikayesinde birçok estetik ve tematik var. Hemen, albümün açılış çizgisi – “Sen böyle bir hayalperest misin / dünyayı sağa getirmek için?” – Hamlet'in yankılarının ünlü konuşması var: “Zaman eklemden çıktı, o doğru yapmak için doğmuş olmama rağmen lanet!”
Royal Shakespeare Şirketi için Christine Jones ve Steven Hoggett tarafından “Hamlet Hırsıza Hırsız” topluluğunun ve Haziran ayında Stratford-upon-Avon'daki şirkete geçmeden önce 18 Mayıs'a kadar Aviva Studios'ta kurulacak olan Radiohead ön adam Thom Yorke tarafından birlikte. Jones en iyi set tasarımcı ve Hoggett olarak koreograf olarak bilinir. (Jones'un bir Tony kazandığı “Harry Potter ve Lanetli Çocuk” üzerinde birlikte çalıştılar.) Bu yorumda, hikaye büyük ölçüde kısalıyor – iki saatten daha kısa bir süreye girmek için – ve müzik ve resimlere güçlü bir odaklanma var.
Sahnedeki eylem, Radiohead şarkılarından ustaca gözden geçirilmiş kesikler ve yapısökülmüş rifflerle serpiştirilmiştir. Tom Brady tarafından denetlenen bir grup müzisyen, sahnenin arkasında Glass'ın arkasında oynarken, iki şarkıcı bir balkondan çıkarıyor. Aktörler düzenli olarak trans benzeri dans hareketlerine girer ve garip, senkronize jestleri bir dizi yuvarlanan, dönen ve yuvarlanma hareketleriyle birleştirir. “Uyumaya git” in korkak bas serisine ürpertici bir vals dans ediyorsunuz – şarkının korosu – “büyük bir şey olacak / bedenim hakkında” – gelecek katliam.
Müzik ve hareket, uygun bir şekilde korkutucu bir tehdit hissine neden olmak için birleşir, ancak üretimin akıllı tek renkli estetiğinin çok yaygın hale gelmesi utanç vericidir. Biraz dumanla gizlenmiş siyah dressed aktörler; Güçlü farlar veya neon hakları ile aydınlatılan karanlık bir aşama: Ürpertici olamayacak kadar gevrek olan, sayılarla gloaming bir gloaming. (Set tasarımı, Sadra Tahrani ile işbirliği içinde kolektif AMP sahneografisinden geliyor.)
Samuel Blenkin, okul çocuğunun mazereti ve kendini çözen Ennui'nin mazereti olan sevimli bir pout karışımı ile başlık rolünü oynuyor. Paul Hilton, Hamlet'in babasını öldüren Hamlet'in amcası Claudius'u ve annesi Gertrude'nin tarihiyle hızlı evliliğini getiriyor. Bu renderde, Claudius, dua ederken ve siyah prensin kendisinden daha fazla seğirme sırasında sigara üzerinde olan suçlu bir sinir enkazıdır. Bir noktada iki adam tanımlanmış bir dansla uğraşır, vücudu çatışmasını sembolize etmek için kafalarını karıştırır ve emzirir.
Ancak diğer karakterler, bu kaçınılmaz olarak acele edilen bir hikayede tamamen hayata geçirilmiyor. Asla toplumlarına yerleşme şansımız olmadı ve sorunları içi boş sıkıyor: Claudia Harrison'un Gertrude telaşlı, daha ziyade, kötü tavsiye eden hayatta kalan bir kişiden daha yakın zamanda hayatta kalan bir kişiden daha çok park biletini reddeden birinin kardeşiyle evlendiğini. Ami Tredrea Olivia'nın pathosları hak ettiğini ve bu nedenle aşılamadığını hissetmiyor.
Ve dans, tutuklansa da, enerjiyi dramdan çıkarmanın talihsiz bir etkisine sahiptir. Bazen diyalog, Hamlet'in köpüklü bir Tai Chi birliğine rastladığı Mise-en-Scène ile o kadar uygunsuz hissediyor.
Bu prodüksiyon, “Hamlet” i dili aktaracak ve bir özde damıtacak şekilde takip etmeye çalışır. Dil, Shakespeare'in kalıcı cazibesinin önemli bir parçası olduğundan, bu hem takdire şayan hem de biraz aptal.
“Hamlet to the Dieb” ikna edici bir gösteridir ve belki de gördüğüm belki de deneyimli bir grup grubu sunar. Şarkıcılar Ed Begley ve Megan Hill, Radiohead şarkılarına Yorke'nin kendisinin değerli olmaktan daha fazla olduğu önemli bir güzellikle veriyor. (Blenkin ve Tredrea'dan iki sayı da etkileyici.) Ama Radiohead'in müziğine küçük bir Shakespeare eklenmiş gibi geliyor ve başka bir şekilde değil. Prodüksiyon, Pantheon'da yanlış ama değerli şirket, “Hırsıza Hail” için öncüler gibi bu şişkin konsept albümleri gibi bir yer alabilir.
Albümde, Shakespeare'in, endişe verici bir şekilde içgözlemli metinler olan kasvetli müzik tengi, siyasi utanç üzerine gasp, intikam ve benlik hikayesinde birçok estetik ve tematik var. Hemen, albümün açılış çizgisi – “Sen böyle bir hayalperest misin / dünyayı sağa getirmek için?” – Hamlet'in yankılarının ünlü konuşması var: “Zaman eklemden çıktı, o doğru yapmak için doğmuş olmama rağmen lanet!”
Royal Shakespeare Şirketi için Christine Jones ve Steven Hoggett tarafından “Hamlet Hırsıza Hırsız” topluluğunun ve Haziran ayında Stratford-upon-Avon'daki şirkete geçmeden önce 18 Mayıs'a kadar Aviva Studios'ta kurulacak olan Radiohead ön adam Thom Yorke tarafından birlikte. Jones en iyi set tasarımcı ve Hoggett olarak koreograf olarak bilinir. (Jones'un bir Tony kazandığı “Harry Potter ve Lanetli Çocuk” üzerinde birlikte çalıştılar.) Bu yorumda, hikaye büyük ölçüde kısalıyor – iki saatten daha kısa bir süreye girmek için – ve müzik ve resimlere güçlü bir odaklanma var.
Sahnedeki eylem, Radiohead şarkılarından ustaca gözden geçirilmiş kesikler ve yapısökülmüş rifflerle serpiştirilmiştir. Tom Brady tarafından denetlenen bir grup müzisyen, sahnenin arkasında Glass'ın arkasında oynarken, iki şarkıcı bir balkondan çıkarıyor. Aktörler düzenli olarak trans benzeri dans hareketlerine girer ve garip, senkronize jestleri bir dizi yuvarlanan, dönen ve yuvarlanma hareketleriyle birleştirir. “Uyumaya git” in korkak bas serisine ürpertici bir vals dans ediyorsunuz – şarkının korosu – “büyük bir şey olacak / bedenim hakkında” – gelecek katliam.
Müzik ve hareket, uygun bir şekilde korkutucu bir tehdit hissine neden olmak için birleşir, ancak üretimin akıllı tek renkli estetiğinin çok yaygın hale gelmesi utanç vericidir. Biraz dumanla gizlenmiş siyah dressed aktörler; Güçlü farlar veya neon hakları ile aydınlatılan karanlık bir aşama: Ürpertici olamayacak kadar gevrek olan, sayılarla gloaming bir gloaming. (Set tasarımı, Sadra Tahrani ile işbirliği içinde kolektif AMP sahneografisinden geliyor.)
Samuel Blenkin, okul çocuğunun mazereti ve kendini çözen Ennui'nin mazereti olan sevimli bir pout karışımı ile başlık rolünü oynuyor. Paul Hilton, Hamlet'in babasını öldüren Hamlet'in amcası Claudius'u ve annesi Gertrude'nin tarihiyle hızlı evliliğini getiriyor. Bu renderde, Claudius, dua ederken ve siyah prensin kendisinden daha fazla seğirme sırasında sigara üzerinde olan suçlu bir sinir enkazıdır. Bir noktada iki adam tanımlanmış bir dansla uğraşır, vücudu çatışmasını sembolize etmek için kafalarını karıştırır ve emzirir.
Ancak diğer karakterler, bu kaçınılmaz olarak acele edilen bir hikayede tamamen hayata geçirilmiyor. Asla toplumlarına yerleşme şansımız olmadı ve sorunları içi boş sıkıyor: Claudia Harrison'un Gertrude telaşlı, daha ziyade, kötü tavsiye eden hayatta kalan bir kişiden daha yakın zamanda hayatta kalan bir kişiden daha çok park biletini reddeden birinin kardeşiyle evlendiğini. Ami Tredrea Olivia'nın pathosları hak ettiğini ve bu nedenle aşılamadığını hissetmiyor.
Ve dans, tutuklansa da, enerjiyi dramdan çıkarmanın talihsiz bir etkisine sahiptir. Bazen diyalog, Hamlet'in köpüklü bir Tai Chi birliğine rastladığı Mise-en-Scène ile o kadar uygunsuz hissediyor.
Bu prodüksiyon, “Hamlet” i dili aktaracak ve bir özde damıtacak şekilde takip etmeye çalışır. Dil, Shakespeare'in kalıcı cazibesinin önemli bir parçası olduğundan, bu hem takdire şayan hem de biraz aptal.
“Hamlet to the Dieb” ikna edici bir gösteridir ve belki de gördüğüm belki de deneyimli bir grup grubu sunar. Şarkıcılar Ed Begley ve Megan Hill, Radiohead şarkılarına Yorke'nin kendisinin değerli olmaktan daha fazla olduğu önemli bir güzellikle veriyor. (Blenkin ve Tredrea'dan iki sayı da etkileyici.) Ama Radiohead'in müziğine küçük bir Shakespeare eklenmiş gibi geliyor ve başka bir şekilde değil. Prodüksiyon, Pantheon'da yanlış ama değerli şirket, “Hırsıza Hail” için öncüler gibi bu şişkin konsept albümleri gibi bir yer alabilir.