DeBessonet’in geçişleri hantal ve etkisiz. Emilio Sosa’nın kostümleri ödünç alınmıştır, üstte ilahi ihtişam (Zeus ve Hera bir doğum sahnesindendir) ve altta klasik zevk (çoğunlukla tozluk ve tunikler ve Herkül için ikna edici olmayan bir toga) yoktur. Chase Brock ve Tanisha Scott’ın koreografisi çoğu kişi tarafından tamamlanabilir. tezahürat ekipleri. Dane Laffrey’nin yükselen Dorik sütunlarıyla hayranlık uyandıran seti, ancak Jeff Croiter’ın düzensiz aydınlatma tasarımı onu görünür kıldığında.
Menken ve Zippel’in orijinal şarkıları (“I Won’t Say (I’m in Love)”, “The Gospel Truth” ve diğerleri) inkar edilemez hazineler olmaya devam ediyor, müjdeden ilahi tonlar alıyor, ancak ayık tarafından düzenlendi beş İnsanlar, bir arka parçadan kolayca gelebilecek bulanık bir sese sahip skoru sunmakla tanınırlar. Yeni malzeme daha az heyecan verici ama en azından biraz daha zekice düzenlenmiş.
İlham perileri (Tiffany Mann, Anastacia McCleskey, Destinee Rea, Rashidra Scott ve parlak hayır kurumu Angél Dawson) malzemeden çok ihtiyaç duyulan melizmatik bir enerji alıyorlar, ancak McCalla’nın çekici başarısının dışında, bu konuda yalnızlar. Prodüksiyonun en büyük isimleri Hensley ve Iglehart, sahnede ve sahne dışında pasif bir şekilde geziniyor.
Ve neredeyse insanüstü bir dahi çocuk olarak, Gibson’ın huzursuz sahne varlığı yapmacık repliklere ve inandırıcı olmayan bir performansa yol açar. Kabul etmek gerekir ki, rolü – dikkat edin, başlık – burada bir karakter sayılmaz; Disney standartlarına göre bile aşırı çocuksulaştırılmış yazılı bir karakterizasyon.
Gösteri aynı zamanda kayıtsız gaflarla dolu – Phil tarafından giyilen Gucci’den ilham aldığı belli olan bir eşofman, yerel bir Times New Roman gazetesiyle ilgili bir şaka kadar sahte İtalyan. Aptalca şaka yaptıkları gibi, ilham perileri bizim “gerçek Yunan koromuz” mu ve bu nedenle dördüncü bir duvarı aşabilen tek kişiler mi, yoksa bu kasaba halkı ve bir noktada Meg de zaman zaman seyirciyi de dahil ediyor mu?
Menken ve Zippel’in orijinal şarkıları (“I Won’t Say (I’m in Love)”, “The Gospel Truth” ve diğerleri) inkar edilemez hazineler olmaya devam ediyor, müjdeden ilahi tonlar alıyor, ancak ayık tarafından düzenlendi beş İnsanlar, bir arka parçadan kolayca gelebilecek bulanık bir sese sahip skoru sunmakla tanınırlar. Yeni malzeme daha az heyecan verici ama en azından biraz daha zekice düzenlenmiş.
İlham perileri (Tiffany Mann, Anastacia McCleskey, Destinee Rea, Rashidra Scott ve parlak hayır kurumu Angél Dawson) malzemeden çok ihtiyaç duyulan melizmatik bir enerji alıyorlar, ancak McCalla’nın çekici başarısının dışında, bu konuda yalnızlar. Prodüksiyonun en büyük isimleri Hensley ve Iglehart, sahnede ve sahne dışında pasif bir şekilde geziniyor.
Ve neredeyse insanüstü bir dahi çocuk olarak, Gibson’ın huzursuz sahne varlığı yapmacık repliklere ve inandırıcı olmayan bir performansa yol açar. Kabul etmek gerekir ki, rolü – dikkat edin, başlık – burada bir karakter sayılmaz; Disney standartlarına göre bile aşırı çocuksulaştırılmış yazılı bir karakterizasyon.
Gösteri aynı zamanda kayıtsız gaflarla dolu – Phil tarafından giyilen Gucci’den ilham aldığı belli olan bir eşofman, yerel bir Times New Roman gazetesiyle ilgili bir şaka kadar sahte İtalyan. Aptalca şaka yaptıkları gibi, ilham perileri bizim “gerçek Yunan koromuz” mu ve bu nedenle dördüncü bir duvarı aşabilen tek kişiler mi, yoksa bu kasaba halkı ve bir noktada Meg de zaman zaman seyirciyi de dahil ediyor mu?