İnceleme: “Mars Tarlası”nda unutulmaya doğru bir yürüyüş

MoonMan

Member
Deneysel oyun yazarı Richard Maxwell tarafından yazılan ve yönetilen Field of Mars, bir karaktere Blue Hawaiian’ını yükseltmek isteyip istemediğinin sorulduğu, komedi noktasına kadar küreselleştirilmiş bir menüye sahip bir zincir restoranda geçiyor. “Mucho” boyutunda iç.

Adını eski bir Roma eğitim sahasından alan oyun, NYU’nun skirball’unda çok uzun iki perdede insanlık tarihinin temalarına hafif ve belirsiz bir şekilde işaret ediyor. Maxwell’in New York Şehri Oyuncuları tarafından bu yılki Radar Altında Festivali kapsamında sunulan, çoğunlukla isimsiz rollerde 11 oyuncunun oynadığı oyun, uyum veya yenilik içermeyen bir dizi tema ve varyasyon sunuyor.

Çekim değişmeden önce uyanan iki Adem ve Havva figürüyle başlar (Sascha van Riel’in aydınlatmasının yardımıyla). Kaye Voyce’un personelini yarı yıpranmış yüz maskeleri ile süslediği ve van Riel’in setinin Panera ekmeğinin yumuşaklığını çağrıştırdığı Chapel Hill, NC’deki jenerik, modern bir restorana. Orada, üç personel müzik çalma listesini tartışırken, iki şarkı yazarı (Jim Fletcher ve James Moore) yakındaki bir stantta endüstrinin iki genç figürüyle (Nicholas Elliott ve Steven Thompson) işbirliği yapmaya çalışıyor. Her iki grup da müzik, belirli türlerin uyandırdığı tepkiler, onları hissettirme biçimleri ve şarkıların kültürümüzü nasıl ileriye taşıdığı hakkında uzun tartışmalar yapma eğilimindedir. Bu sohbetler aracılığıyla Maxwell’in ana teması ortaya çıkıyor: İnsanlar geçmişlerinden nasıl büyüdüler, alt üst ettiler veya alt üst ettiler ve bu geçmişe ne oluyor?

Ancak buz gibi, uygunsuz tempolu bu konuşmalar, Maxwell’in gerçek meditasyonlardan ziyade deneyleri uzaklaştırmak için bahanesi olduğundan, konu boş bir büyü olarak kalır. Kökenlerimizin dünyevi ve daha geniş vizyonları arasındaki çizgileri inandırıcı bir şekilde bulanıklaştırıyor, ancak diyaloğa gelişigüzel bir şekilde dini imgeler ve bilimsel teoriler serpiştiriyor. Bu fikirlerin belirsiz imaları ve sunumları, bırakın iki buçuk saati ara vererek uzatmayı ve yeterince sıradan. daha büyük bir nokta Biz yaratıklarız ve soy takıntılıyız, evet; sonraki.


Oyuncular, Eleanor Hutchins ve Tory Vazquez de dahil olmak üzere New York şehir merkezindeki sanatçılardan oluşuyor, ancak eserin gösterişi ve zorlama, deneysel estetiği tarafından köşeye sıkıştırılmış durumdalar. Cümlelerini duygusuz, kristal netliğinde, denenmemişin sınırlarına varan bir şekilde iletirler; tamamen etkilenmeden değil, ancak bir sesli eğitimin hafifçe vurgulanan düzlüğüyle.

En güçlü yaşam belirtisi, koreograf Gillian Walsh tarafından canlandırılan restoranın genç barmeninden geliyor. Hayatı hakkında en çok şeyi öğreniyoruz – aynı zamanda oyunun internet çağının vekili olduğu için “BF” dediği evli erkek arkadaşıyla bir cover grubunda çalıyor – ve Walsh repliklerini komik bir merak ve merak karışımıyla anlatıyor. Aubrey Plaza’yı anımsatan istifa. Sonunda bir dereceye kadar duyguyla, “doğal dünyayı övmek için yaklaşık 200 yıl çok geç geliyor ve sorun değil” diye kaba bir itirafta bulunuyor, ancak birkaç doğrudan parçadan biri olan küçük Hazırlık Geliyor. ilkel buz kırıcıların ötesine geçen bir şeye çarpıyor.

Gerisi, kasıtlı olarak rahatsız edici sessizlikler ve insanlığın ilerlemesi hakkında gevezeliklerin gevşek bir şekilde uydurulmuş bir karışımıdır. Roe v. Wade, Black Lives Matter ve koronavirüs birlikte tek bir konuşmada. Anıtsal olayları gerçekte oldukları galaktik sinyale indirgemek için tasarlandı, ancak oyun deneysel olmaya çok niyetli bir etki elde etmek için. Burada Ben Brantley’nin bir zamanlar Maxwell’in “İlahi gözlü bir oyun yazarının Olimpiyat sakinliği” dediği şey, soğuk bir mesafeden uzak gözlemlerini tekrarlayarak kafasını tavana vuruyor gibi görünüyor.

mars alanı
29 Ocak’a kadar NYU Skirball, Manhattan’da; www.nyuskirball.org. Süre: Ara dahil 2 saat 30 dakika.
 
Üst