Ancak oyun, bu tür yorumları doğal olarak frenliyor çünkü karmaşık bir tartışmaya giren Guirgis, elinde olmadan onları daha da karmaşık hale getiriyor. Walter’ın hikayesi, herkesinki gibi tartışmalı. Adalet mi arıyor yoksa sadece intikam mı? Ve kime karşı? Tekerlekli sandalyenin ona ait olmadığını hemen öğreniyoruz.
Bu tür karışıklıklar mutlakıyetçiler için hoş değildir; Guirgis’in mağduriyete yaklaşımı, soldakileri ne kadar az memnun edebilirse, Rudolph Giuliani’ye yaklaşımı da sağdakileri kızdırabilir. Esasen oyunun dilsel yapıştırıcısı olan küfürlere tahammül edemeyen herkesle birlikte, bize neyin doğru olduğunu söylemekle ilgilenmeyen bir oyun yazarına ısınmakta zorlanacaklar. O sadece bize neyin gerçek olduğunu göstermek istiyor.
Gerçeğe giden yolda komedi ve trajedi arasında gidip gelirken bile, inanılmaz derecede zengin malzemeden yengeç ve dana eti yemeği yapan mükemmel bir oyuncu kadrosunun keyfi için herkes onu yine de görmeli. Hatta bu yemek bazı yerlerde çok zengin bile olabiliyor; final sahnesi, daha önce olanları tam olarak sindiremez ve oyuncuların malzemeye olan sevgisinin, sıvanın arkasındaki tuğlalar gibi karakterlerin cephesinden kendini göstermeye başladığı kısa anlar vardır.
Yine de, Pendleton’ın prodüksiyonunun büyük bir kısmı, yalnızca Walt Spangler’ın setini değil, aynı zamanda Keith Parham’ın birinci sınıf ışıklandırmasını, Ryan Rumery’nin ses ve müziğini ve en önemlisi Alexis Forte’un kendi kostümlerini anlatan kostümlerini içeren, inanılmaz derecede kendinin farkında. Guirgis’in hikayesi. Ve sahne değişiklikleri, oyuncuların birbirlerinin hareketlerinin her nüansına gösterdiği dikkat kadar anlamlı olduğunda, sahneleme bir tür duygusal koreografiye dönüşür: heyecan verici, kesin, anlaşılmaz.
Burası Guirgis’in tatlı noktası. Halfway Bitches Go Straight to Heaven, Our Lady of 121st Street, Jesus Hopped the ‘A’ Train ve The Last Days of Judas Iscariot gibi oyunların prömiyeri son beş yılda New York’ta yapıldı veya yıllar önce yeniden başladı – karakterler hakkında yazmaya devam ediyor Dünyanın olduğu ya da en azından göründüğü şekliyle, inandırıcı bir benlik yaratmak için güvenilir şablonlar sunmadığı kişiler için. İyi bir kız fahişe olabilir. Bir bağımlı sevgi dolu olabilir. Bir kahraman kurt uluyabilir. Bir aldatmaca harikalar yaratabilir.
Korkutucu ama aynı zamanda özgürleştirici. Kilise kadınının Walter’a söyleyip durduğu gibi, “Biz her zaman özgürüz.” Her zaman olduğumuzdan daha iyi ya da daha kötü olmayı seçebiliriz – ya da Guirgis World’de büyük olasılıkla her ikisini birden.
Riverside ve Crazy Arasında
12 Şubat’a kadar Manhattan’daki Helen Hayes Theatre’da; 2st.com. Süre: 2 saat 20 dakika.
Bu tür karışıklıklar mutlakıyetçiler için hoş değildir; Guirgis’in mağduriyete yaklaşımı, soldakileri ne kadar az memnun edebilirse, Rudolph Giuliani’ye yaklaşımı da sağdakileri kızdırabilir. Esasen oyunun dilsel yapıştırıcısı olan küfürlere tahammül edemeyen herkesle birlikte, bize neyin doğru olduğunu söylemekle ilgilenmeyen bir oyun yazarına ısınmakta zorlanacaklar. O sadece bize neyin gerçek olduğunu göstermek istiyor.
Gerçeğe giden yolda komedi ve trajedi arasında gidip gelirken bile, inanılmaz derecede zengin malzemeden yengeç ve dana eti yemeği yapan mükemmel bir oyuncu kadrosunun keyfi için herkes onu yine de görmeli. Hatta bu yemek bazı yerlerde çok zengin bile olabiliyor; final sahnesi, daha önce olanları tam olarak sindiremez ve oyuncuların malzemeye olan sevgisinin, sıvanın arkasındaki tuğlalar gibi karakterlerin cephesinden kendini göstermeye başladığı kısa anlar vardır.
Yine de, Pendleton’ın prodüksiyonunun büyük bir kısmı, yalnızca Walt Spangler’ın setini değil, aynı zamanda Keith Parham’ın birinci sınıf ışıklandırmasını, Ryan Rumery’nin ses ve müziğini ve en önemlisi Alexis Forte’un kendi kostümlerini anlatan kostümlerini içeren, inanılmaz derecede kendinin farkında. Guirgis’in hikayesi. Ve sahne değişiklikleri, oyuncuların birbirlerinin hareketlerinin her nüansına gösterdiği dikkat kadar anlamlı olduğunda, sahneleme bir tür duygusal koreografiye dönüşür: heyecan verici, kesin, anlaşılmaz.
Burası Guirgis’in tatlı noktası. Halfway Bitches Go Straight to Heaven, Our Lady of 121st Street, Jesus Hopped the ‘A’ Train ve The Last Days of Judas Iscariot gibi oyunların prömiyeri son beş yılda New York’ta yapıldı veya yıllar önce yeniden başladı – karakterler hakkında yazmaya devam ediyor Dünyanın olduğu ya da en azından göründüğü şekliyle, inandırıcı bir benlik yaratmak için güvenilir şablonlar sunmadığı kişiler için. İyi bir kız fahişe olabilir. Bir bağımlı sevgi dolu olabilir. Bir kahraman kurt uluyabilir. Bir aldatmaca harikalar yaratabilir.
Korkutucu ama aynı zamanda özgürleştirici. Kilise kadınının Walter’a söyleyip durduğu gibi, “Biz her zaman özgürüz.” Her zaman olduğumuzdan daha iyi ya da daha kötü olmayı seçebiliriz – ya da Guirgis World’de büyük olasılıkla her ikisini birden.
Riverside ve Crazy Arasında
12 Şubat’a kadar Manhattan’daki Helen Hayes Theatre’da; 2st.com. Süre: 2 saat 20 dakika.