Dokuz yıl boyunca Aktörler Eşitliği Derneği'nin başkanı olarak görev yapan Kate Shindle, birliğin tüm üyelerini bir süreliğine kapatan koronavirüs pandemisinin damgasını vurduğu görev süresinin ardından istifa ediyor.
47 yaşındaki Shindle, işçi hareketinde aktif kalmayı beklediğini ancak oyunculuğa geri dönmeye istekli olduğunu söyledi. Ülke çapında 51.000'den fazla tiyatro oyuncusu ve sahne yöneticisini temsil eden bir birliğe liderlik eden Equity başkanlığı, ücretsiz ve gönüllü bir pozisyondur. Sendika üyelerinin karşılaştığı krizlerle başa çıkmak için gereken süre nedeniyle Shindle o kadar az oyunculuk işi yaptı ki kendi sendikasının sağlık sigortası kapsamına bile giremedi.
Onun ayrılışı, tiyatro endüstrisindeki önemli dalgalanmaların olduğu bir dönemde gerçekleşti. Charlotte St. Martin kısa bir süre önce, Equity ile müzakere masasının diğer tarafında yer alan endüstri birliği olan Broadway League'in başkanlığından ayrıldı ve birçok kar amacı gütmeyen tiyatronun başkanları da görevlerinden ayrılıyor.
Shindle, “Zamanı geldi gibi geliyor” dedi. “Çok şey başardık. Dalgalanmanın şirketler için iyi olduğunu düşünüyorum. Hiçbir zaman üyeler beni dışarı atana kadar kalmak isteyen biri olmadım.”
Eski Amerika Güzeli Shindle üçüncü ve son dönemini 23 Mayıs'ta tamamlayacak. Bunlar bir röportajdan düzenlenmiş alıntılardır.
Adalet, pandemi sırasında çok katı kurallar uyguladı ve bu da ülke genelinde hizmet kısıtlamalarına yol açtı. Geriye dönüp baktığınızda Equity'nin o yıllardaki tiyatro ortamındaki rolünü nasıl değerlendiriyorsunuz?
Bu dönüm noktalarının çoğunda aklımda birkaç şey vardı. Birincisi, Kovid'in başlangıcında ne kadar az şey bildiğimizi ve artık öylece kabul ettiğimizi, örneğin nasıl bulaştığını. İkincisi, son derece bulaşıcı bir salgın nedeniyle bir süreliğine tamamen yok olacak bir endüstri tasarladıysanız, buna canlı performanslardan daha uygun bir endüstri tasarlayabileceğinizi hayal edemiyorum.
Herkesin işe geri dönmek istediği bir nokta geldi – bu konuda ben de dahil – ama 22 yaşındaki dansçılar için oldukça güvenli olan bir sektörü potansiyel olarak yeniden açabileceğimiz gerçeğini gerçekten kabul etmek zorundaydık. Virüse yakalansalar muhtemelen Kovid'den kurtulurlardı, ancak yeniden açmak istediğimiz sektör bu muydu ve yalnızca bazı üyelerimiz için güvenli miydi? Peki ya yaşlılar? Peki sektörümüzde AIDS salgını nedeniyle orantısız ve kalıcı olarak bağışıklık sistemi zayıflayanlar ne olacak? İnsanların hayatlarını riske atmadan işlerini yapabilmeleri için yeterli güvenlik önlemlerinin alındığı bir sektörü yeniden açmamız gerekiyordu.
Sendikal örgütlenme ve aktivizmin yükselişte olduğu görülüyor. Bu durum eşitliği nasıl etkiledi?
Sanat endüstrisi boşlukta var olmaz. Dünyanın dört bir yanındaki işçilerin uyandığı şeyler bizim sektörümüze de nüfuz ediyor. George Floyd'un öldürülmesi ve Black Lives Matter'ın yeniden dirilişi üyelerimizin çoğunluğunu gerçekten harekete geçirdi. Ayrımcılığın, tacizin, ırkçılığın, zorbalığın ve ilgili tüm davranışların, bir işverene bu geceki ticaret fuarında Equity üyelerinin olmayacağını söyleyeceğimiz diğer nedenlerle eşitlendiği bir sektörü nasıl yeniden açabiliriz, öyle olsun, çünkü onlar bunu düzelttiler? ?
Sektördeki durumu nasıl değerlendiriyorsunuz?
Hala kurtarma modundayız. Geçen sezonun sonunda o kadar heyecanlıydım ki, benim parama göre hatırlayabildiğim en iyi Broadway sezonuydu bu. Sektör olarak geleneksel olarak platformda yer almayan hikayeler anlatmaya çalıştığımız bir dönem gibi geliyor. Ancak pazarlama gibi konularda daha fazla gelişme yaşanabilir.
Hakkında pek konuşulmayan ama aklımdan hiç çıkmayan bir şey: Şehirler, özellikle de Demokrat belediye başkanlarının olduğu şehirler hakkında, siyasi amaçlı korku tacirliğinin çok fazla olduğu gerçeğini göz ardı edemeyeceğimizi düşünüyorum. Bazıları İzleyicilerden bazılarının umduğumuz kadar tam olarak geri dönmemesinin nedeni, bu konuda bir şeyler yapmamız gerektiğidir.
Pandemi “gösteri devam etmeli” fikrini değiştirdi. Daha fazla sanatçının hasta olduğunu bildirdiğini görüyoruz. Bu konu hakkında ne düşünüyorsun?
Bunun gerçekten önemli olduğunu düşünüyorum. Akıl sağlığı bakımı arayan veya bunu bildiren kişilerin sayısının eskisinden daha fazla olduğunu belirten işverenlerle karşılaştım ve benim görüşüme göre bu, muhtemelen dünyanın geri kalanının mantıklı bir şekilde kabul ettiği şeyle daha uyumlu. Başladığımda hâlâ sahneden koşarak kovaya kusan ve sonra geri gelip gösterisine devam eden bir sanatçının hikayelerini konuşuyorduk. Bunun artık kutlamak için bir neden olduğunu düşünmüyorum.
Halefiniz ne gibi zorluklarla karşı karşıya?
Ücretler önemli bir konu olmaya devam edecek. Önümüzdeki birkaç yıl içinde “Grev olacak mı?” sorusu daha sık sorulacak çünkü insanlar heyecan dolu. Pek çok cephede bir mücadele var, ancak bunun özünde, tiyatro üretmeyi seçen insanların yapılarını, kendileri için çalışan sanatçıların geçimini sağlayacak ücretler üzerine inşa etmeleri ahlaki bir zorunluluktur.
Başa çıkmanız gereken son şeylerden biri İsrail ile Hamas arasındaki savaştı. Ulusal Eşitlik Konseyi yorum yapmamaya mı karar verdi?
Hem İsrail'i destekleyen bir açıklama hem de ateşkesi destekleyen bir açıklama için görevlendirildik. Aslında konseyimizin bir deklarasyon yapılmasına oy verip vermeyeceğini değerlendirmesi için bir taslak yazdım ama buna hiç ulaşamadık – “Bir deklarasyon yapacak mıyız?” sorusu kabul edilmedi.
Kendimize uygun pozisyonlar almaya çalışıyoruz ve çoğumuzun olmadığı gibi bizi dış politika uzmanı yapmıyoruz. Üyelerin kendi değerlerini yansıtan sendikalara giderek daha fazla katılmak istediklerini biliyorum; bu tamamen yeni değil ama büyüyor gibi görünüyor. Kişisel olarak, mümkün olan en kısa sürede bir tür ateşkes sağlanmasının zorunlu olduğunun oldukça açık olduğunu düşünüyorum. Ancak bunu, görüşleri tamamen zıt olan üyelerle ele alma şeklimizle, sanırım bunu elimizden gelen en iyi şekilde hallettik.
Sırada ne var?
Her zaman seçmelere katılıyorum. Tek istediğim oyuncu olmaktı ve sanki yeniden kendi kariyerime odaklanma zamanım gelmiş gibi geliyor. Her şeyden çok şarkı söylemeyi özledim. Bir prova odasında yeni sayfalar almak istiyorum.
47 yaşındaki Shindle, işçi hareketinde aktif kalmayı beklediğini ancak oyunculuğa geri dönmeye istekli olduğunu söyledi. Ülke çapında 51.000'den fazla tiyatro oyuncusu ve sahne yöneticisini temsil eden bir birliğe liderlik eden Equity başkanlığı, ücretsiz ve gönüllü bir pozisyondur. Sendika üyelerinin karşılaştığı krizlerle başa çıkmak için gereken süre nedeniyle Shindle o kadar az oyunculuk işi yaptı ki kendi sendikasının sağlık sigortası kapsamına bile giremedi.
Onun ayrılışı, tiyatro endüstrisindeki önemli dalgalanmaların olduğu bir dönemde gerçekleşti. Charlotte St. Martin kısa bir süre önce, Equity ile müzakere masasının diğer tarafında yer alan endüstri birliği olan Broadway League'in başkanlığından ayrıldı ve birçok kar amacı gütmeyen tiyatronun başkanları da görevlerinden ayrılıyor.
Shindle, “Zamanı geldi gibi geliyor” dedi. “Çok şey başardık. Dalgalanmanın şirketler için iyi olduğunu düşünüyorum. Hiçbir zaman üyeler beni dışarı atana kadar kalmak isteyen biri olmadım.”
Eski Amerika Güzeli Shindle üçüncü ve son dönemini 23 Mayıs'ta tamamlayacak. Bunlar bir röportajdan düzenlenmiş alıntılardır.
Adalet, pandemi sırasında çok katı kurallar uyguladı ve bu da ülke genelinde hizmet kısıtlamalarına yol açtı. Geriye dönüp baktığınızda Equity'nin o yıllardaki tiyatro ortamındaki rolünü nasıl değerlendiriyorsunuz?
Bu dönüm noktalarının çoğunda aklımda birkaç şey vardı. Birincisi, Kovid'in başlangıcında ne kadar az şey bildiğimizi ve artık öylece kabul ettiğimizi, örneğin nasıl bulaştığını. İkincisi, son derece bulaşıcı bir salgın nedeniyle bir süreliğine tamamen yok olacak bir endüstri tasarladıysanız, buna canlı performanslardan daha uygun bir endüstri tasarlayabileceğinizi hayal edemiyorum.
Herkesin işe geri dönmek istediği bir nokta geldi – bu konuda ben de dahil – ama 22 yaşındaki dansçılar için oldukça güvenli olan bir sektörü potansiyel olarak yeniden açabileceğimiz gerçeğini gerçekten kabul etmek zorundaydık. Virüse yakalansalar muhtemelen Kovid'den kurtulurlardı, ancak yeniden açmak istediğimiz sektör bu muydu ve yalnızca bazı üyelerimiz için güvenli miydi? Peki ya yaşlılar? Peki sektörümüzde AIDS salgını nedeniyle orantısız ve kalıcı olarak bağışıklık sistemi zayıflayanlar ne olacak? İnsanların hayatlarını riske atmadan işlerini yapabilmeleri için yeterli güvenlik önlemlerinin alındığı bir sektörü yeniden açmamız gerekiyordu.
Sendikal örgütlenme ve aktivizmin yükselişte olduğu görülüyor. Bu durum eşitliği nasıl etkiledi?
Sanat endüstrisi boşlukta var olmaz. Dünyanın dört bir yanındaki işçilerin uyandığı şeyler bizim sektörümüze de nüfuz ediyor. George Floyd'un öldürülmesi ve Black Lives Matter'ın yeniden dirilişi üyelerimizin çoğunluğunu gerçekten harekete geçirdi. Ayrımcılığın, tacizin, ırkçılığın, zorbalığın ve ilgili tüm davranışların, bir işverene bu geceki ticaret fuarında Equity üyelerinin olmayacağını söyleyeceğimiz diğer nedenlerle eşitlendiği bir sektörü nasıl yeniden açabiliriz, öyle olsun, çünkü onlar bunu düzelttiler? ?
Sektördeki durumu nasıl değerlendiriyorsunuz?
Hala kurtarma modundayız. Geçen sezonun sonunda o kadar heyecanlıydım ki, benim parama göre hatırlayabildiğim en iyi Broadway sezonuydu bu. Sektör olarak geleneksel olarak platformda yer almayan hikayeler anlatmaya çalıştığımız bir dönem gibi geliyor. Ancak pazarlama gibi konularda daha fazla gelişme yaşanabilir.
Hakkında pek konuşulmayan ama aklımdan hiç çıkmayan bir şey: Şehirler, özellikle de Demokrat belediye başkanlarının olduğu şehirler hakkında, siyasi amaçlı korku tacirliğinin çok fazla olduğu gerçeğini göz ardı edemeyeceğimizi düşünüyorum. Bazıları İzleyicilerden bazılarının umduğumuz kadar tam olarak geri dönmemesinin nedeni, bu konuda bir şeyler yapmamız gerektiğidir.
Pandemi “gösteri devam etmeli” fikrini değiştirdi. Daha fazla sanatçının hasta olduğunu bildirdiğini görüyoruz. Bu konu hakkında ne düşünüyorsun?
Bunun gerçekten önemli olduğunu düşünüyorum. Akıl sağlığı bakımı arayan veya bunu bildiren kişilerin sayısının eskisinden daha fazla olduğunu belirten işverenlerle karşılaştım ve benim görüşüme göre bu, muhtemelen dünyanın geri kalanının mantıklı bir şekilde kabul ettiği şeyle daha uyumlu. Başladığımda hâlâ sahneden koşarak kovaya kusan ve sonra geri gelip gösterisine devam eden bir sanatçının hikayelerini konuşuyorduk. Bunun artık kutlamak için bir neden olduğunu düşünmüyorum.
Halefiniz ne gibi zorluklarla karşı karşıya?
Ücretler önemli bir konu olmaya devam edecek. Önümüzdeki birkaç yıl içinde “Grev olacak mı?” sorusu daha sık sorulacak çünkü insanlar heyecan dolu. Pek çok cephede bir mücadele var, ancak bunun özünde, tiyatro üretmeyi seçen insanların yapılarını, kendileri için çalışan sanatçıların geçimini sağlayacak ücretler üzerine inşa etmeleri ahlaki bir zorunluluktur.
Başa çıkmanız gereken son şeylerden biri İsrail ile Hamas arasındaki savaştı. Ulusal Eşitlik Konseyi yorum yapmamaya mı karar verdi?
Hem İsrail'i destekleyen bir açıklama hem de ateşkesi destekleyen bir açıklama için görevlendirildik. Aslında konseyimizin bir deklarasyon yapılmasına oy verip vermeyeceğini değerlendirmesi için bir taslak yazdım ama buna hiç ulaşamadık – “Bir deklarasyon yapacak mıyız?” sorusu kabul edilmedi.
Kendimize uygun pozisyonlar almaya çalışıyoruz ve çoğumuzun olmadığı gibi bizi dış politika uzmanı yapmıyoruz. Üyelerin kendi değerlerini yansıtan sendikalara giderek daha fazla katılmak istediklerini biliyorum; bu tamamen yeni değil ama büyüyor gibi görünüyor. Kişisel olarak, mümkün olan en kısa sürede bir tür ateşkes sağlanmasının zorunlu olduğunun oldukça açık olduğunu düşünüyorum. Ancak bunu, görüşleri tamamen zıt olan üyelerle ele alma şeklimizle, sanırım bunu elimizden gelen en iyi şekilde hallettik.
Sırada ne var?
Her zaman seçmelere katılıyorum. Tek istediğim oyuncu olmaktı ve sanki yeniden kendi kariyerime odaklanma zamanım gelmiş gibi geliyor. Her şeyden çok şarkı söylemeyi özledim. Bir prova odasında yeni sayfalar almak istiyorum.