Sonuç, oyunun mektuplarına daha az, incinmiş ve hırpalanmış ruhuna daha çok bağlı kalan, 24 saat çalışan bir prodüksiyondur. Aynı şey, Frecknall’ın 2018’de Almeida için yine Ferran’la birlikte Williams’ın daha az bilinen “Summer and Smoke” uyarlaması için de geçerliydi. Frecknall, Williams’ın yazdığı (kapsamlı) sahne talimatlarının değil, yaralayıcı lirizminden yararlanıyor, ancak sona doğru ağır çekimin dahil edilmesi aşırı yönetmenlik gibi geliyor.
Örneğin, Blanche’ın kırılganlığına eşlik eden öfkenin burada olduğu kadar net bir şekilde ifade edildiğini nadiren gördüm. Bir anlık aşkı Mitch’ten (olağanüstü dokunaklı bir Dwane Walcott) güllerin şövalyesi olarak görkemli sözlerle bahsedebilir, ancak tüm hayallerine rağmen, bu Blanche hayatın romla ne ilgisi olduğunu çok iyi anlıyor gibi görünüyor. (Bu konuda oyunu bitiren iskambil destesi kısaltılmıştır.)
Orijinal başrol oyuncusu Lydia Wilson sakatlandığında prodüksiyonun sonlarında getirilen Prizmatik Ferran, Blanche’daki uçucu nevrotik ile kendi sahasında Stanley’e saldıracak kadar gergin biriyle eşleşir.
“Kendimi toparlamalıyım,” diyor daha en başında, dengesi, karısınınkine sahip olmadan çok önce Stella için bir bebek gibi ağlayan acımasız erkek çocuk Stanley’ninki kadar kırılgan. Yatak odası, Blanche ve Stanley’nin savaş alanıdır ve her iki oyuncu da onları kaderle kalıcı olarak rahatsız edici bir randevuda bir araya getiren temel dürtüleri iletir.
Görünüşe göre Mescal’ın Hollywood’la kendi randevuları var ve bu da onun önümüzdeki yıllarda bu tür sahne projelerini gerçekleştirmesini zorlaştırabilir. (Stanley, Blanche’ın “Hollywood cazibesi” lafını reddederken gülümsedim, bunu onu oynayan aktör kesinlikle ilk elden biliyor.)
Gelecek bu büyük oyuncu için ne getirirse getirsin, bugünü, haklı olarak son durağı burada olmayacak olan heyecan verici bir topluluk yapımı “Streetcar”a bağlı.
Son istasyon özlemi
4 Şubat’a kadar Londra’daki Almeida Theatre’da; almeida.co.uk.
Örneğin, Blanche’ın kırılganlığına eşlik eden öfkenin burada olduğu kadar net bir şekilde ifade edildiğini nadiren gördüm. Bir anlık aşkı Mitch’ten (olağanüstü dokunaklı bir Dwane Walcott) güllerin şövalyesi olarak görkemli sözlerle bahsedebilir, ancak tüm hayallerine rağmen, bu Blanche hayatın romla ne ilgisi olduğunu çok iyi anlıyor gibi görünüyor. (Bu konuda oyunu bitiren iskambil destesi kısaltılmıştır.)
Orijinal başrol oyuncusu Lydia Wilson sakatlandığında prodüksiyonun sonlarında getirilen Prizmatik Ferran, Blanche’daki uçucu nevrotik ile kendi sahasında Stanley’e saldıracak kadar gergin biriyle eşleşir.
“Kendimi toparlamalıyım,” diyor daha en başında, dengesi, karısınınkine sahip olmadan çok önce Stella için bir bebek gibi ağlayan acımasız erkek çocuk Stanley’ninki kadar kırılgan. Yatak odası, Blanche ve Stanley’nin savaş alanıdır ve her iki oyuncu da onları kaderle kalıcı olarak rahatsız edici bir randevuda bir araya getiren temel dürtüleri iletir.
Görünüşe göre Mescal’ın Hollywood’la kendi randevuları var ve bu da onun önümüzdeki yıllarda bu tür sahne projelerini gerçekleştirmesini zorlaştırabilir. (Stanley, Blanche’ın “Hollywood cazibesi” lafını reddederken gülümsedim, bunu onu oynayan aktör kesinlikle ilk elden biliyor.)
Gelecek bu büyük oyuncu için ne getirirse getirsin, bugünü, haklı olarak son durağı burada olmayacak olan heyecan verici bir topluluk yapımı “Streetcar”a bağlı.
Son istasyon özlemi
4 Şubat’a kadar Londra’daki Almeida Theatre’da; almeida.co.uk.